Καπιταλισμός 1

Νέα τάξη πραγμάτων.

Νέα τάξη απελπισίας.

Ολα πωλούνται...

Ολα αγοράζονται...

Μέρα τη μέρα

η φύση καταστρέφεται.

Η ρύπανση σκορπίζει θάνατο.

Η μοναξιά σκοτώνει την ομορφιά

τον έρωτα, τη φιλία, το αίσθημα.

Σκουπίδια κατακλύζουν τη ζωή μας

το σπίτι μας, το είναι μας.

Ανοίγω ένα παράθυρο.

Λίγο οξυγόνο!!! Μάταια!!!

Η ρύπανση απλώνεται παντού.

Η απειλή του πολέμου

κτυπά τις πόρτες μας.

Η λύση στα χέρια των λαών!

ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Επίσκεψη

Ενα αστέρι λαμπερό

τρύπωσε κρυφά

στο σκοτεινό κελί

της απομόνωσης.

Αγκάλιασε

με τις αχτίνες του

το κουρασμένο κορμί

του κρατούμενου

και του ψιθύρισε.

Δεν είσαι μόνος.

ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Πέντε μέρες

χωρίς στάλα νερό.

Η θάλασσα θυμωμένο θεριό

δεν άφησε το καΐκι

να φέρει νερό στους εξόριστους.

Πέντε μέρες χωρίς νερό.

Η γλώσσα έχει κολλήσει στον ουρανίσκο

ζητώντας απεγνωσμένα λίγη δροσιά.

Τα μαύρα σύννεφα αρνούνται θαρρείς

κι αυτά πεισματικά λίγες σταγόνες βροχής.

Μόνο λίγες σταγόνες φτάνουν

από τη θάλασσα, βρέχουν

τα χείλη και το κορμί

μα κι αυτές αλμυρές.

ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Σ' αναζητώ

Πες μου πως δε με ξέχασες.

Εχω πολύ καιρό να πάρω γράμμα σου.

Ανησυχώ, για σένα, τα παιδιά.

Εδώ οι μέρες κυλούν δύσκολα.

Ο καιρός αγρίεψε για τα καλά.

Τα βράδια ο άνεμος παρασύρει

τα αντίσκηνα, η άμμος

κατακλύζει τις σκηνές μας.

Οταν βρέχει η ζωή γίνεται

ακόμα πιο δύσκολη.

Η βροχή περνά στις σκηνές μας

τα λιγοστά υπάρχοντα μας

κολυμπούν στο νερό, στη λάσπη.

Περιμένω με λαχτάρα νέα σας.

Είναι η μόνη μου παρηγοριά.

Είναι αυτό που μου δίνει κουράγιο

ν' αντέξω στις δυσκολίες.

ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Ανάκριση

-Λέγε ρε μ....

Όνομα...Επώνυμο...

Όνομα Πατρός...Όνομα Μητρός...

Κάτοικος...

-Μα τα' πα.

-Ξανά πέστα...

-Λευτέρης Λευτερόπουλος

του Ιωάννη και της Μαρίας.

Οδός Δημοκρατίας 5.

-Στο κόμμα πότε μπήκες;

-Ποτέ.

-Λες ψέμματα...Υπόγραψε...

-Να υπογράψω τι;

-Μη κάνεις το βλάκα ρε.

Αποκήρυξε το κόμμα.

-Ποιό κόμμα;

Είμαι λεύτερος εγώ

δε φυλακίζω το μυαλό μου

τη συνείδησή μου.

Δεν μπαίνω σε καλούπια εγώ.

Θέλω να μείνω λεύτερος.

Με λεν' ΛΕΥΤΕΡΗ.

ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Εμφύλιος

Με φώναζαν ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

στην Εθνική Αντίσταση.

Ταυτίστηκα

με τ' όνομα αυτό.

Το πραγματικό μου

ήταν ΕΙΡΗΝΗ.

Το ξέχασα, τα χρόνια

αυτά τα δύσκολα

του Φασισμού.

ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Εμφύλιος 1

Ωσάν ποτάμι ορμητικό

κύλησε αίμα αδελφικό

βάφοντας τη γη πολύ βαθιά.

Κανένας χρόνος δε στάθηκε ικανός

να ξεπλύνει το έγκλημα μα και τη ντροπή.

Ποτέ δεν πήγανε χαμένοι

αγώνες των λαών.

Γίνανε σπορά και βλάστησαν

στην καταπονημένη γη.

ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Επιστολή

Οταν θα λάβεις το γράμμα μου

εγώ...θα έχω φύγει...

Λαχταρώ να σ' αγγίξω

να χαϊδέψω τα ξανθά μαλλιά σου

αλλά δεν μπορώ, το ξέρεις

μας χωρίζουν τα σίδερα της φυλακής.

Με το ξημέρωμα...

θ' ανοίξει η πόρτα της απομόνωσης

κι εγώ θα πετάξω στη Λευτεριά.

Μην κλάψεις, τους ήρωες δεν τους κλαίνε.

Να με θυμάστε...Σας αγαπώ.

ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Εδώ Πολυτεχνείο

Μια φωνή νεανική

ακούγεται μέσα στη νύχτα.

<<Εδώ Πολυτεχνείο...Εδώ Πολυτεχνείο...>>

Η αρχή του τέλους μιας σκοτεινής

μιας τυρρανικής επταετίας

βύθισε στον πόνο, στο σκοτάδι

ένα ολόκληρο λαό.

Εδώ Πολυτεχνείο...Εδώ Πολυτεχνείο...

Ο κόσμος ξεθαρρεύει

βγαίνει στο δρόμο, στηρίζει τα νιάτα

τον αγώνα για Ελευθερία.

Νέοι ανεμίζουν τη γαλανόλευκη

τραγουδώντας τον Εθνικό Υμνο

σκαρφαλωμένοι στη σιδερένια πόρτα της σχολής.

Ο λαός με δάκρυα στα μάτια γίνεται ένα μαζί τους

με τη γροθιά υψωμένη βροντοφωνά.

Κάτω ο φασισμός...Ελευθερία...Δημοκρατία!

Ξάφνου τα τανκς κάνουν την εμφανισή τους

σταματούν απειλητικά στην πύλη

το κανόνι σημαδεύει τα νιάτα.

Οχι δεν είναι δυνατόν...Δε θα κτυπήσουν...

<<Είμαστε αδέλφια...Είμαστε αδέλφια...>>

Το τανκ προχωρεί, οι ερπύστριες τρίζουν απειλητικά

η σιδερένια πύλη υποχωρεί

τα πρώτα νεανικά κορμιά πέφτουν.

Η σημαία βάφτηκε κόκκινη.

Είναι η αρχή του τέλους.

ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Το Λάθος

Εζησα μέρες δύσκολες

εκεί πάνω στα βουνά.

Ο θάνατος καραδοκούσε

ολημερίς, ολονυχτίς.

Πολεμούσαμε για ένα σκοπό

για το δίκιο, για τη λευτεριά.

Ξέρεις πότε πόνεσα πολύ;

Οταν απίθωσα το όπλο μου

πάνω σ' ένα σωρό από αντάρτικα ντουφέκια

κάτω από το βλέμμα των "συμμάχων".

Ενιωσα γυμνός, σακάτης, ορφανός.

Ενα δάκρυ πήγε να κυλήσει

αλλά στέγνωσε γρήγορα στο μάγουλο.

Είπα: Οχι μπροστά σ' αυτούς.

ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Γράμμα σ' ένα εξόριστο

Γράμμα γεμάτο

μαύρα στίγματα

από τα δάκρυα

της πονεμένης μάνας.

Λέξεις μισές

φράσεις κομμένες

λογοκριμένες

χωρίς νόημα

χωρίς αρχή και τέλος.

Η χαρά μεγάλη.

Δεν τον ξέχασαν.

Πονούν γι' αυτόν.

Ενα γράμμα, ένα μήνυμα

από το σπίτι, τη μάνα, τους φίλους.

Αλήθεια πόσο του έχουν λείψει!

ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Θα' ρθει ποτέ

η ώρα τούτη η ποθητή

που λεύτεροι οι λαοί

θα ζουν ειρηνικά;

Πόλεμοι, όπλα, τανκς

εφιάλτες μακρινοί

αιώνων περασμένων

γραμμένα σε βιβλία ιστορικά.

ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Ολυμπος

1942...η νύχτα

έσμιγε πια με τη μέρα.

Μια ομάδα ανταρτών

αγόρια και κορίτσια

μουσκεμένα ως το κόκκαλο

βάδιζαν πεινασμένα

στο κακοτράχαλο μονοπάτι του Ολύμπου.

Στο βάθος...ένα αχνό φως

το πρώτο σπίτι του χωριού.

Η ελπίδα για ένα πιάτο φαγητό

ένα στεγνό ρούχο

ένα γρήγορο υπνάκο στο πάτωμα.

ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Οι φυλακές του κόσμου.

Τη νοητή γραμμή

χωρίς τη θελησή σου

αν ποτέ περάσεις

θε να βρεθείς πιασμένος

σε γρανάζια που αφήνουν

σημάδια ανεξίτηλα

στο σώμα, στην ψυχή.

Κι αν τα σημάδια

πάνω στο σώμα

σβήστηκαν με τον καιρό

ποιός τάχα μπόρεσε ποτέ

να γιάνει την ψυχή;

Τα σίδερα της φυλακής

άνοιξαν χαρίζοντας

στο σώμα Ελευθερία

μα η ψυχή για πάντα έμεινε

σ' αόρατο κελί φυλακισμένη.

ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Αφγανισταν ΙΙ

Ενα παιδί

που θα' πρεπε

να κοιτά τον ουρανό

και να μετρά

αστέρια

μετρά αεροπλάνα.

Αεροπλάνα βομβαρδιστικά

σκορπούν

το θάνατο

τον τρόμο

τον όλεθρο

πάνω στη γη.

Σύγχρονα.

Εξυπνα.

Αψογης

τεχνολογίας αεροπλάνα

σκοτώνουν παιδιά

που τα' φεραν

στον κόσμο για να ζήσουν

να χαρούν

να συνεχίσουν

τη ΖΩΗ!

ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Μέσα από τα σίδερα

της φυλακής σε λάτρεψα.

Λάτρεψα την αρμύρα σου

κι ας μην έφτανε ως εδώ.

Λάτρεψα το βαθύ γαλάζιο σου.

Κοχύλια ποικιλόχρωμα μάζεψα

ξυπόλητος στην άμμο τη χρυσή.

Τα κράτησα μεσ' την παλάμη μου

κι άκουσα το κύμα που έσπαγε

στο σκάλισμα των βράχων...

Εμοιαζε τραγούδι για τη Λευτεριά.

Αποκοιμήθηκα πάνω στο σκληρό

ξύλινο κρεβάτι του κελιού.

ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Νανούρισμα-

Γιε μου

όταν εσύ βάδιζες

στο απόσπασμα

εγώ σε νανούριζα νοερά

μωρό στην αγκαλιά μου.

Σου τραγουδούσα

για ένα όμορφο

κόσμο ειρηνικό

χωρίς πάθη

χωρίς μίση

που οδηγούν στο θάνατο.

ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Ονειρεύομαι

Κλείνω τα μάτια

κι ονειρεύομαι.

Ενα κόσμο ειρηνικό

χωρίς πολέμους.

Ενα κόσμο χωρίς διακρίσεις

με δικαίωμα στη δουλειά

στη μόρφωση, στην περίθαλψη.

ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Λωρίδα της Γάζας

Νύχτα χωρίς φεγγάρι

σκοτάδι πυκνό αγκαλιάζει

τον καταυλισμό των Παλαιστινίων.

Ενα φως κινείται

ύπουλα, αργά, μεθοδικά.

Οι ερπύστριες ταράζουν

την ησυχία της νύχτας.

Ενα τανκ στρέφει

το μακρύ κανόνι του

στον κοιμισμένο καταυλισμό

κορπίζοντας το θάνατο

σε γέρους και μικρά παιδιά

χωρίς κανένα ίχνος ανθρωπιάς!

ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Βίκτωρ Χάρα

Ο Βίκτωρ Χάρα

ο Χιλιανός τραγουδιστής

δεν τραγουδά πια.

Του τσάκισε τα χέρια

η χούντα του Πινοσέτ

πριν τον δολοφονήσουν

για να μη μπορεί να παίζει

στην κιθάρα τα τραγούδια του.

Νόμισαν έτσι πως η κιθάρα

θα σταματήσει να' χει

φωνή και αισθήματα.

Εκείνος δεν υπάρχει πια

μα τα τραγούδια του

και η κιθάρα του

θα είναι πάντα εδώ μαζί μας.

ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Ο Στρατιώτης

Ολος χαρά ντύθηκε στο χακί.

Ηθελε κι αυτός να υπηρετήσει την Πατρίδα.

Καλός, υπάκουος, πειθαρχικός

ήταν ο Στράτος στο στρατό.

Κάποιος θυμήθηκε πως πόλεμος

να γίνει έπρεπε, πόλεμος συμφερόντων.

Τον έστειλαν το Στράτο να πολεμήσει

σε τόπους μακρινούς, όμως αυτός

δεν ένιωθε κανένα μίσος για τον εχθρό.

Συχνά μονολογούσε κι έλεγε:

-Αφήστε με στο σπίτι μου να πάω.

-Τι γυρεύω εγώ εδώ; Μακριά από την Πατρίδα;

-Γι' άλλων συμφέροντα σκοτώνω.

-Αφήστε με στο σπίτι μου να πάω.

Ο Στράτος γύρισε

στο σπίτι του μια μέρα.

Κλεισμένος σε μια κάσα

σκεπασμένη με τη γαλανόλευκη.

Ητανε λέει ήρωας.

Πολέμησε για την <<Πατρίδα>>.

Ομως στην κάσα ήτανε μισός

του λείπανε δυο πόδια κι ένα χέρι.

ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Το Παραμύθι

Το Παραμύθι

''...και ζήσανε αυτοί καλά

κι εμείς χειρότερα''

δε βρέθηκε

καμιά γιαγιά

να μας το πει.

Αναρωτιέμαι

βρε γιαγιά

σε τι κόσμο

νόμισες πως ζούσες;

Τάχα δεν ήξερες

πως ζήσανε

οι χειρότεροι

''καλύτερα''.

ΠΟΛΙΤΙΚΑ

''Πωλείται''

Τα τριαντάφυλλα

μαράθηκαν στον κήπο.

Κίτρινα ξερά φύλλα

απλώνονται παντού.

Εγκατάλειψη...Πένθος.

Μια φρεσκοβαμμένη ταμπέλα

με κόκκινα μεγάλα γράμματα...'' Πωλείται''.

Χρειάζονται χρήματα για το στρατοδικείο.

Τι σημασία έχει το σπίτι, η περουσία

ο άνθρωπός σου κινδυνεύει

το απόσπασμα καραδοκεί.

Το έγκλημά του;

Πολέμησε για την Ελευθερία της Πατρίδας!

Αφγανισταν Ι

Σήμερα

ξημέρωσε

μαύρη μέρα.

Εξυπνη βόμβα

σκότωσε τα όνειρα

ενός δεκάχρονου παιδιού

εκεί κάτω

στο Αφγανιστάν.

Ενα παιδί

στην πιο τρυφερή

ηλικία

του πήραν τη ζωή

κι ήταν παιδί

όλου του κόσμου.

Ηταν το παιδί τους

το δικό σου

το δικό μου

το παιδί.

Ηταν το αύριο

ήταν η ελπίδα

όλου του κόσμου.

Ηταν το παιδί

της μάνας.

Της μάνας

όλου του κόσμου.

Αύριο, ίσως

να' ναι το δικό σου παιδί

το δικό σου εγγόνι.

Είναι η ζωή

χωρίς αύριο.

Καισαριανή-Πρωτομαγιά 1944

Μέρα ανοιξιάτικη, μέρα χαρά θεού

διακόσια παλικάρια, Ακροναυπλιώτες όλοι

τα πήγαν στην Καισαριανή

πουρνό-πουρνό, γερμανικά καμιόνια.

Είκοσι-είκοσι τους στήσανε στ' απόσπασμα.

Βάφτηκε ο τοίχος κόκκινος

με αίμα που η γη δε στάθηκε ικανή

να το ρουφήξει τόσα χρόνια.

Στον τόπο αυτό έμαθε ο εχθρός

πως οι ήρωες πεθαίνουν

με υψωμένες τις γροθιές

τραγουδώντας τον Υμνο στην Ελευθερία.

Λίβανος Y

Υποκρισία.

Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών αποφάσισε!

Εκεχειρία!

Τα κανόνια σταμάτησαν στο παρά πέντε.

Τα αεροπλάνα επέστρεψαν

χωρίς ντροπή στη βάση τους.

Ο κυνηγημένος λαός γυρίζει.

Καραβάνια πεινασμένων

ταλαιπωρημένων προσφύγων

επιστρέφουν...πού;

Στο χάος...στην ερήμωση...

στο πουθενά...

Γυρίζουν στα σπίτια τους

μα σπίτια δεν υπάρχουν.

Μόνο ερείπια...

Ψάχνουν για τους δικούς τους

μα αυτοί είναι θαμμένοι

κάτω από ερείπια...

Ο πόνος έγινε κραυγή.

Το αύριο άγνωστο...

Αδυσώπητα σκληρό...

Ομως ελπίζουν...

Η Ελπίδα δε χάθηκε.

Πεθαίνει τελευταία!

Λίβανος IV

Κοίταξε στα μάτια

το παιδί του πολέμου.

Θα δεις τον πόνο, το φόβο

θ' αφουγκραστείς το βουβό κλάμα

από τις πληγές που σημάδεψαν

το τρυφερό κορμάκι του.

Τότε θα νιώσεις

ντροπή για τον κόσμο

που του' φτιαξε το σύστημα να ζήσει.

Ενα κόσμο σκληρό, εγκληματικό

με μόνο σκοπό το κέρδος!

21η Απριλίου

Οι δρόμοι ερήμωσαν

ο τρόμος φώλιασε

στις καρδιές μας.

Το ραδιόφωνο φέρνει

το κακό μαντάτο.

Πραξικόπημα.

Απαγορεύεται η κυκλοφορία.

Απαγορεύεται...Απαγορεύεται...

Ενιωσα ένα σφίξιμο στο στήθος

κατέβηκα στη θάλασσα.

Στο βάθος του δρόμου

φάνηκαν τα πρώτα στρατιωτικά οχήματα.

Επειτα, το τρίξιμο στην άσφαλτο

από τα πρώτα τανκς.

Ενα καυτό δάκρυ κύλησε

στο παγωμένο μάγουλό μου.

Πέταξα τα ρούχα μου στην άμμο

ντύθηκα το γαλάζιο ουρανό

και χάθηκα στα βάθη της θάλασσας.

Λίβανος ΙΙ

Πώς να εξηγήσεις

σ' ένα πεντάχρονο αγόρι

για ποιο λόγο

την ώρα που έπαιζε

μια βόμβα έσκασε

λίγα μέτρα μακριά του

και του σημάδεψε τη ζωή;

Πώς θα ζήσει

χωρίς πόδια

χωρίς χέρια;

Πώς θα παλέψει

για να μη ξανασυμβεί

σε άλλα παιδιά;

Με τι κουράγιο

θα ζήσει

για να φτιάξει

ένα καλύτερο αύριο;

Λίβανος Ι

Ξάπλωσα

στην άμμο τη χρυσή

να νιώσω τη ζεστασιά

του ήλιου, της θάλασσας.

Εκλεισα τα μάτια

ν' ακούσω τα γέλια

τα παιχνίδια των παιδιών.

Μάταια!

Ολα στοιχειώνουν γύρω μου.

Ο αέρας μυρίζει πετρέλαιο.

Η άμμος θυμίζει μαύρο χρυσό.

Τα παιχνίδια των παιδιών σταματούν.

Ενας βρώμικος πόλεμος ξεσπά.

Η ψυχή ματώνει.

Σκοτωμένα παιδιά κοιτάνε

με μάτια απορημένα

μάτια παραπονεμένα

κι ένα "Γιατί" στο στόμα.

Χρόνια Πολλά

Σε σκέπτομαι.

Σήμερα γιορτάζεις.

Μ' ένα κόκκινο γαρύφαλλο

θέλω να' ρθω κοντά σου.

Μα πώς;

Πώς να διαβώ το συρματόπλεγμα;

Αν μπορούσα

αερικό να γίνω

να πετάξω στη Λευτεριά.

Να' ρθώ μ' ένα γαρύφαλλο

για να σου πω.

Χρόνια πολλά αγάπη μου.

Το νου

τη σκέψη

το πνεύμα

κανείς

δεν μπόρεσε

να κλείσει

σε λευκά

κελιά.

Το κορμί

φυλάκισαν

το πνεύμα δραπέτευσε

σπάζοντας

φραγμούς και αλυσίδες.

Λεύτερο τώρα πια

γεμίζει

τα σκοτάδια

ΦΩΣ!

Λαβώθηκε

το κάτασπρο

περιστέρι

της ΕΙΡΗΝΗΣ.

Μαύρα τα πούπουλα

απ' τον καπνό

του βρωμερού πολέμου.

Τα θωρώ

κι ένα δάκρυ κυλά

στο μάγουλο.

Το χαμόγελο πάγωσε.

Η ψυχή ματώνει

μα η Ελπίδα

μένει ζωντανή

όσο το λαβωμένο

περιστέρι αναπνέει.

Τα πουλιά

πανικόβλητα

κυνηγημένα

πέταξαν μακριά

αφήνοντας πίσω τους

τη φρίκη του πολέμου.

Μαύρο καπνό

φωτιά και θάνατο

σκόρπισαν τ' ατσαλένια

πουλιά του ΝΑΤΟ

στο γαλανό ουρανό

της αδελφής ΣΕΡΒΙΑΣ.

Κορμιά διαμελισμένα

κείτονται μεσ' τα ερείπια.

Στα μάτια των νεκρών παιδιών

ζωγραφισμένο ένα ΓΙΑΤΙ.

Παιδιά σακατεμένα.

Πώς θα παίξουν;

Πώς θα τρέξουν;

Με δυό ξύλινες πατερίτσες

κάτω από τις πληγωμένες τους

μασχάλες;

Σε τι κόσμο

τα' φεραν να ζήσουν;

Καμένη γη.

Μολυσμένος αέρας.

Γέφυρες κατεστραμμένες.

Τίποτε δεν άφησαν όρθιο

οι βόμβες, οι πύραυλοι

του παρανοϊκού εχθρού.

Κι όμως αυτός ο λαός

αντιστέκεται.

Τραγουδά.

Χλευάζει

τους δολοφόνους του.

Λέει όχι στον Τύραννο καταχτητή.

Δίνει μαθήματα πατριωτισμού.

Αξιοπρέπειας στους λαούς.

Για να πουν αύριο όχι

στους μοντέρνους καταχτητές

στους ψευτοπροστάτες των αδυνάτων.

Οχι μαχαίρια

όχι βόλια

όχι άλλο αίμα.

Λέξεις δώσε ποιητή

γιατί είναι αυτές

πιο δυνατές από τα όπλα

για να κερδίσεις

τους εχθρούς

και να τους κάνεις φίλους.

Πρέπει να θέλω εγώ.

Να θες εσύ.

Να θέλουμε εμείς.

Για ν' αλλάξει

τούτος εδώ ο κόσμος.

Πρέπει να πούμε όχι.

Να κάνουμε κάτι.

Για να μη πεθαίνουν

παιδιά από πείνα.

Για να μην υπάρχουν

πλούσιοι και φτωχοί.

Για να μη σκοτώνονται

τα παιδιά μας

σε πολέμους κερδοσκοπικούς.

Πρέπει να παλέψουμε

όλοι μαζί

χέρι-χέρι

μ' ένα κοινό σκοπό.

Για ένα κόσμο όμορφο

δίκαιο και ειρηνικό.