16.12.14

Ευχές!



                 Γιορτάζουμε τις Θείες μέρες των Χριστουγέννων.
Στολίζουμε το σπίτι μας με άσπρα…κόκκινα …κίτρινα
μικρά λαμπιόνια που αναβοσβήνουν δίνοντας
στο σπίτι ζεστασιά και χρώμα!

Ομως το μυαλό του απλού πολίτη είναι κοντά σ’ αυτούς
που θα κάνουν Χριστούγεννα σε συσσίτια
ή στα φτωχικά τους, ίσως χωρίς φως και θέρμανση.
Σ’ αυτούς που περνούν τις κρύες βροχερές μέρες
κάτω από μαρκίζες τυλιγμένοι σε βρώμικες κουβέρτες.
Αλλά και σ’ αυτούς που έφεραν σε τούτη εδώ τη κατάσταση
τον απλό πολίτη που δεν έφταιξε σε τίποτε.
Δούλεψε μια ολόκληρη ζωή για να εξασφαλίσει
μια καλή ζωή στην οικογένειά του.

Παραμονή Χριστουγέννων κι αντί να το βουλώσουνε
να πάρει μια ανάσα ο λαός, μας βομβαρδίζουν καθημερινά
τι δώρα μας ετοιμάζουν για τον Καινούριο Χρόνο.
Καινούριες περικοπές, καινούριους φόρους
καινούρια κακομοιριά για τους πολίτες και μόνο γι’ αυτούς.

Αντε λοιπόν Καλά Χριστούγεννα και μια Ευχή
σ’ αυτούς τους Πολιτικούς που οδήγησαν ένα ολόκληρο λαό
στην εξαθλίωση, στην απόγνωση και στην απελπισία.
Του Χρόνου με το καλό στα σπίτια σας.
Μακριά από τη Βουλή…
Το Σπίτι της Δημοκρατίας… της Ελευθερίας…
και της Δικαιοσύνης.

ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΙΙ
 

1.12.14

Τα ''Θέλω'' μου.

Πόσα μα πόσα «θέλω»
μάζευα τη νύχτα πριν κοιμηθώ
κάτω από την παιδική μου την κουβέρτα.
Τα φύλαγα σαν θησαυρό
με την ελπίδα μια μέρα να τα πραγματοποιήσω.

Κι ύστερα μας βρήκε ο πόλεμος.
Η πείνα…ο φόβος της γερμανικής μπότας…
Οι εκτελέσεις ηρώων που πολεμούσαν
να διώξουν τον κατακτητή.

Δύσκολα  χρόνια μα όσο υπήρχε Αντίσταση
υπήρχε ελπίδα…Οσο υπήρχαν ήρωες
που έδιναν και τη ζωή τους για την Ελλάδα
παίρναμε κουράγιο για ένα καλύτερο αύριο.

Όμως εγώ κάτω από τη παιδική μου την κουβέρτα
πέταγα τα όνειρά και τα θέλω μου ένα…ένα…
αφού έβλεπα πως δεν μπορούσαν να πραγματοποιηθούν.
Γέρασα…Καθισμένη στην πολυθρόνα μου
τα βράδια ολομόναχη μετρώ τα «θέλω»
που πέταξα σε εκείνους τους δύσκολους καιρούς
και σκέφτομαι τα σημερινά παιδιά πόσα «θέλω» τους
θα μείνουν μόνο στα όνειρά τους.

Ρ.Β.


19.11.14

Χθες...Σήμερα...Αύριο...


Κρατώ στα χέρια μου
εκατόν σαράντα φράγκα.
Μα στα πετώ
στα μούτρα ψεύτρα
κοινωνία.
Μ' αυτά τι ν' αγοράσω;
Φάρμακα για την άρρωστη μου μάνα;
Πιστόλι για ν' αυτοκτονήσω
ή μια μεγάλη χάλκινη
καμπάνα
στους σκλάβους ή τους νεκρούς
για να ξυπνήσω;

Κ. ΒΑΡΝΑΛΗΣ

Αν είναι ο λάκος σου
πολύ βαθύς
Χρέος με τα χέρια σου
να σηκωθείς...

Κ.ΒΑΡΝΑΛΗΣ

12.11.14

Ενοχος



Η πολύ κακή οικονομική κατάσταση
που αυτή τη στιγμή η χώρα μας ζει
είναι τραγική όχι μόνο γι’ αυτούς
που ζουν στην εξαθλίωση αλλά και γι’ αυτούς
που ακόμα αντέχουν την άσχημη οικονομική κατάσταση.
Γιατί δεν θα’ ναι για πολύ.
Αν τους επιτρέψουμε να συνεχίσουν την πολιτική τους
ίσως βρεθούμε όλοι στο δρόμο και στα συσσίτια
αν βέβαια υπάρχουν ακόμα…
χωρίς καμία ελπίδα επιστροφής.

Αν εξακολουθήσεις να είσαι αμέτοχος στην πάλη
για τα δικαιώματα του πολίτη και για την δίωξη
όσων ευθύνονται για την τραγική αυτή κατάσταση
τότε είσαι κι εσύ ένοχος για ό,τι συμβεί στη χώρα μας.

Ρ.Β.

5.11.14

Χειμωνιάζει!


Χειμωνιάζει!
Και θα’ ναι βαρύς εφέτος ο χειμώνας!
Οσο ο καιρός μας δείχνει τα δόντια του
τόσο ο νους μου τρέχει σε κείνα τα παγκάκια
που ανήμποροι πολίτες…άνεργοι…και εξαθλιωμένοι…
περνούν δύσκολες νύχτες κάτω
από  τις βρώμικες κουβέρτες τους!

Ποιος τάχα νοιάζεται γι’ αυτούς;
Μας παραμυθιάζουν καθημερινά με ψεύτικους αριθμούς
ψεύτικες προσδοκίες, ψεύτικα λόγια…
με μόνο σκοπό να υποκλέψουν άλλη μια φορά
την ψήφο αφελών ψηφοφόρων.

Εχουμε λέει η Κυβέρνηση πλεόνασμα…
Μήπως το είδε κανείς; Μήπως το είδαμε στις τσέπες μας;
Το μόνο που είδαμε είναι να εξατμίζονται κομμένες συντάξεις και μισθοί από άδικους φόρους.

Αν υπάρχει πλεόνασμα είναι
από την καταλήστευση των πολιτών!
Το μεγάλο κεφάλαιο μένει πάντα απυρόβλητο!
Ο λαός υποφέρει…οι αυτοκτονίες αυξάνουν…
Και αυτοί μένουν αδιάφοροι με αγκαλιά την καρέκλα τους.

Τιμωρήστε τους!

Ρ.Β.




24.10.14

Μια χώρα, δυο έθνη

Πρώτη καταχώρηση: 20/10/2014 - 21:57
Τελευταία δημοσίευση: 21/10/2014 17:00Ο Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko
Μια χώρα, δυο έθνη

    Στοιχείο πρώτο: Σύμφωνα με την έρευνα της εταιρείας «Wealth-Χ» και της ελβετικής τράπεζας UBS, στην Ελλάδα το 2014 καταγράφηκαν 11 υπερδισεκατομμυριούχοι από 9 που είχαν καταμετρηθεί το 2013. Η περιουσία τους αυξήθηκε από τα 16 δισ. δολάρια στα 18 δισ. δολάρια (14,2 δισ. ευρώ). Με άλλα λόγια 11 ολιγάρχες που αντιστοιχούν στο 0,00011% του πληθυσμού της χώρας κατέχουν πλούτο που αντιστοιχεί σχεδόν στο 10% του συνολικού ΑΕΠ της χώρας. 
    Στοιχείο δεύτερο: Στην περσινή έκθεση της «Wealth-Χ» όπου έγινε η καταγραφή των κατεχόντων περιουσία μεγαλύτερη των 30 εκατ. δολαρίων η Ελλάδα αναδείχτηκε «η χώρα με τον δεύτερο αυξανόμενο πληθυσμό πολυεκατομμυριούχων στην Ευρώπη» με 505 άτομα με περιουσία 60 δισ. δολάρια.
    Στοιχείο τρίτο: Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της ελβετικής τράπεζας «Credit Suisse» στην  Ελλάδα το πλουσιότερο 10% του πληθυσμού συγκεντρώνει το 56,1% του εγχώριου πλούτου από το 48,6% που συγκέντρωνε το 2007.
    Στοιχείο τέταρτο: Όπως δημοσιεύτηκε πρόσφατα («Βήμα», 24/8/2014) στην Ελλάδα έχουν καταμετρηθεί 559 Κροίσοι με περιουσία 76 δισ. δολάρια ενώ τα κεφάλαια που είναι τοποθετημένα στο εξωτερικό ανέρχονται στα 140 δισ. ευρώ. Με άλλα σε μια χώρα 10 εκατομμυρίων, 559 ολιγάρχες κατέχουν πλούτο που αντιστοιχεί στο 45% του συνολικού ΑΕΠ της χώρας, ενώ τα κεφάλαια που έχουν βγει εκτός χώρας από τους «έχοντες» πλησιάζουν σχεδόν το 80% του συνολικού ΑΕΠ της Ελλάδας.
    Ας δούμε τώρα που, σε ποια χώρα, σε ποια εποχή, συμβαίνουν τα παραπάνω. Αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα όπου σύμφωνα με τις έρευνες οικογενειακών προϋπολογισμών της ΕΛΣΤΑΤ των ετών 2008 – 2013, τις οποίες ανέλυσε ο συνάδελφος Θ.Ηλιοδρομίτης, έχουν προκύψει τα εξής:
  • Τα νοικοκυριά με μηνιαίο εισόδημα κάτω από 750 ευρώ αυξήθηκαν κατά 451,3%.
  • Τα νοικοκυριά που διαμένουν σε ένα δωμάτιο αυξήθηκαν κατά 41,3%.
  • Τα νοικοκυριά που διαμένουν σε κατοικίες μικρότερες των 40 τμ αυξήθηκαν κατά 31,3%.
  • Τα νοικοκυριά με κεντρική θέρμανση μειώθηκαν κατά 48,5%.
  • Τα νοικοκυριά χωρίς καθόλου θέρμανση αυξήθηκαν κατά 252,3%.
  • Η μέση μηνιαία κατανάλωση πετρελαίου θέρμανσης μειώθηκε κατά 62,5%.
  • Οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 243%….
    Συμπέρασμα 1ο: Η Ελλάδα των 10 εκατομμυρίων ανθρώπων, όπου τα 6,3 εκατομμύρια βιώνουν το ζόφο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού (στοιχεία Γραφείου Προυπολογισμού της Βουλής), έχει μετατραπεί σε ένα πειραματόζωο του πιο αδυσώπητου καπιταλισμού.
    Η κρίση αξιοποιήθηκε ώστε η Ελλάδα να μετατραπεί σε παγκόσμιο εργαστήριο αποθέωσης των αβυσσαλέων κοινωνικών ανισοτήτων.
    Η Ελλάδα κατάντησε σημαιοφόρος του κοινωνικού δαρβινισμού και του κεφαλαιοκρατικού δόγματος ότι είτε σε συνθήκες κρίσης είτε σε συνθήκες «ανάπτυξης» οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι.
    Συμπέρασμα 2ο: Μέσα σε αυτές τις συνθήκες η διαπίστωση του Μπέντζαµιν Ντισραέλι, του για πολλά χρόνια πρωθυπουργού της Βρετανίας και μάλιστα της βικτωριανής εποχής, μοιάζει με ταξική… μαγνητική τομογραφία του καιρού μας: Υπάρχουν, έλεγε ο (και συντηρητικός) Ντισραέλι «δύο έθνη που µεταξύ τους δεν υπάρχει ούτε σχέση ούτε συµπάθεια και τα οποία δεν κυβερνώνται µε τους ίδιους νόµους (...). Τα δύο αυτά έθνη είναι οι πλούσιοι και οι φτωχοί».
    Επομένως κάθε «εθνική συνεννόηση» σε μια τέτοια Ελλάδα
 - την Ελλάδα που έχει αναδειχτεί σε υπόδειγμα του κεφαλαιοκρατικού νόμου ότι στον καπιταλισμό σε κάθε χώρα υπάρχουν «δυο έθνη», το ολιγομελές έθνος των καταπιεστών, από τη μια και το πολυπληθές έθνος των καταπιεσμένων, από την άλλη-
    δεν μπορεί παρά να έχει ως προαπαιτούμενο για την αξιολόγηση της αξιοπιστίας των πολιτικών δυνάμεων που την επικαλούνται, την ξεκάθαρη τοποθέτησή τους στο ερώτημα: Με ποιο «έθνος» και για τα συμφέροντα ποιού «έθνους»;  

email: mpog@enikos.gr 

4.10.14

Ηρθε η ώρα!


Σούρουπο!
Πίσω από το ραγισμένο τζάμι
μετράω λιγοστούς διαβάτες.
Με σκυμμένο το κεφάλι
γυρίζουν κουρασμένοι στο φτωχικό τους.
Λες και ο χρόνος σταμάτησε.
Η εικόνα πάγωσε…
Μια εικόνα δίχως αύριο…δίχως ελπίδα…
Τα παιδιά περιμένουν πίσω από κλειστές πόρτες.
Ούτε χαραμάδα δεν έμεινε ανοιχτή.
Πώς να γυρίσει στο σπίτι με άδεια χέρια.
Δεν υπάρχει αύριο για τούτη την πατρίδα.
Κοιτάζω με δέος μια απολιθωμένη κοινωνία.
Πρέπει να σπάσω το ραγισμένο τζάμι.
Να σηκώσω εκείνη τη σημαία
ξεχασμένη και ασιδέρωτη στο μπαλκόνι.
Να κατέβω στους έρημους δρόμους φωνάζοντας.
Ήρθε η ώρα!


27.9.14

Ποιο πλεόνασμα;



26/92014


Φθινόπωρο!
Οι βροχές άρχισαν απειλητικές.
Οι δρόμοι μετατράπηκαν σε χείμαρρους.
Αυτοκίνητα εγκλωβίστηκαν όπως κάθε χρόνο
στους δρόμους της πρωτεύουσας.
Εμένα όμως ο νους μου τρέχει στους άστεγους
που ψάχνουν μια τρύπα, ένα υπόστεγο να προφυλαχτούν.

Ο χειμώνας έρχεται απειλητικός.
Ο αριθμός των αστέγων μεγαλώνει.
Που θα στεγάσουν τα όνειρά τους…τα παιδιά τους…
Και οι πολιτικοί μας μιλούν για πλεόνασμα…
Για έξοδο από την κρίση…για πρόοδο…

Για ποια πρόοδο μιλάτε;
Η ανεργία έφτασε σε υψηλά επίπεδα!
Οι νέοι μας δεν έχουν μέλλον σε τούτη την πατρίδα.
Ψάχνουν απελπισμένα να βρουν μια δουλειά
με μεροκάματα πείνας και εξαθλίωσης.
Η μόνη τους ελπίδα είναι η φυγή…

Ρ.Β.

21.9.14

Και οι Πολιτικοί στον κόσμο τους!

Αυτοκτονία στο Μόλυβο - Συγκλονίζει το ιδιόχειρο σημείωμα του Εμμανουήλ
Ο 58χρονος Εμμανουήλ Μαρώλιας, συνταξιούχος καθηγητής, με καταγωγή από τη Σάμο είχε εγκατασταθεί εδώ και δέκα χρόνια μαζί με τη σύντροφό του στη Συκαμιά, συνέγραφε το τεράστιο ποιητικό του έργο, συνεργαζόταν με εφημερίδα της Μυτιλήνης και είχε μια πλούσια πνευματική δραστηριότητα στο νησί, επιλέγοντας έναν αντισυμβατικό τρόπο ζωής.
Λιτός, απλός, ανθρώπινος δεν επεδίωξε θώκους καταξίωσης παρά του ότι είχε πλούσια φιλοσοφική και λογοτεχνική παιδεία.
Το Lesvosnews.net δημοσιεύσει το τελευταίο σημείωμα του Εμμανουήλ ως ένα "κόκκο αλήθειας στο οικοδόμημα των ψευδαισθήσεων". Είναι το μήνυμα που ήθελε να κοινοποιήσει στους πολίτες κάθως "ολοκλήρωσε το βιολογικό του κύκλο".
Το μήνυμά του μια κραυγή για όλα όσα συμβαίνουν, κραυγή αγωνίας απέναντι στο "ειδεχθες άλγος".
Θυμίζουμε ότι την Παρασκευή ο 58χρονος Εμμανουήλ έδωσε τέλος στη ζωή πέφτοντας από το Κάστρο του Μολύβου. Ο 58χρονος καταγόταν από την Σάμο και ζούσε στη Σκάλα Συκαμιάς.
Στο σημειώμα του αναφέρει:
ΕΛΛΑΔΑ 20/9/2013
ΠΡΟΣ ΗΜΑΣ:
- ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΛΑ ΤΑ ΚΡΑΥΓΑΛΕΑ ΚΑΙ ΒΔΕΛΥΡΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΚΥΡΙΕΥΣΕΙ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΣΑΝ ΕΝΑΣ ΚΥΚΛΟΣ ΝΟΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΟΡΧΕΙΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ.
ΕΧΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΟΤΙ ΕΝΑΣ ΚΟΚΚΟΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΩΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΝΕ ΠΛΗΡΕΙ ΝΗΦΑΛΙΟΤΗΤΙΑ-ΟΠΩΣ ΟΤΑΝ ΜΥΡΙΖΕΙΣ ΓΙΑΣΕΜΙ-ΑΠΕΦΑΣΙΣΑ ΜΗ ΔΥΝΑΜΕΝΟΣ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΥΦΙΣΤΑΜΑΙ ΤΟ ΕΙΔΕΧΘΕΣ ΑΛΓΟΣ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ, ΤΗΝ ΕΚΟΥΣΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΟΥ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΜΟΥ ΚΥΚΛΟΥ._
ΕΡΡΩΣΘΕ!
ΜΑΡΩΛΙΑΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

9.7.14

Είναι ο Καπιταλισμός Σύντροφε



Είναι ο Καπιταλισμός Σύντροφε!

Τα Ασφαλιστικά Ταμεία αδειάζουν.
Οι κόποι σου παίχτηκαν  στο χρηματιστήριο.
Γι’ αυτό σου ψαλιδίζουν τους κόπους μιας ζωής
γι’ αυτό σε λίγο θα σου πουν.
-Το Κράτος δεν μπορεί να σε πληρώνει μια ζωή.
Να σου παρέχει δωρεάν Ιατρική Περίθαλψη.
Κάνε Ιδιωτική Ασφάλιση!
Δεν μπορώ να σου εξασφαλίσω σύνταξη.
Δεν φταιω εγώ η κρίση φταιει.
Ψέματα!
Ο Καπιταλισμός ψαλίδισε τα όνειρα σου.
Ο Καπιταλισμός ψαλίδισε τα όνειρα των παιδιών σου.
Ο Καπιταλισμός θα σου πάρει σιγά…σιγά…
ό,τι είχες κερδίσει με κόπους μιας ζωής.
Τη σύνταξή σου, το σπίτι σου, την οικογένειά σου.

Τώρα μπορείς ακόμα να σώσεις τη ζωή σου…
τη ζωή των παιδιών σου…
Που αναγκάζονται να μεταναστεύσουν
για να μπορέσουν να ζήσουν.
Η Ελλάδα χάνει τα παιδιά της.
Αύριο ίσως θα είναι πολύ αργά για σένα!

Αντιστάσου! Μπορείς!
Οσο θα μένεις σκυφτός θα ζεις στην ομηρία του Κεφαλαίου!




Ρ.Β.

22.6.14

Στους δρόμους της Νέας Φιλαδέλφειας.


Εχω ανάγκη να βγω…
Να περπατήσω τους δρόμους που μεγάλωσα
που έπαιξα…που πήγα σχολείο…
Να συναντήσω φίλους παλιούς
δεν ξέρω αν τους αναγνωρίσω.
Τα χρόνια κύλησαν και αλλάξαμε τόσο πολύ!

Θέλω να βγω και φοβάμαι…φοβάμαι πολύ!
Τόση φτώχια…τόση δυστυχία!
Ζωντανές ψυχές να ψάχνουν στα σκουπίδια
για ένα κομμάτι ψωμί…για κάποια ληγμένα τρόφιμα…
Οι δρόμοι γεμάτοι ζητιάνους.
Σήμερα βρέχει και εκεί κάτω
από μια ετοιμόρροπη μαρκίζα κοιμάται ένας άστεγος.
Ο κόσμος περνά αδιάφορος ή καλύτερα ακόμα
γυρνάει το κεφάλι…Γιατί να χαλάσει τη βόλτα του;

Παλιά μαγαζιά με κατεβασμένα ρολά
μας θυμίζουν την κακή οικονομική κατάσταση.
Μαγαζιά φίλων…δεν ήμαστε απλοί πελάτες
ήμαστε φίλοι και πονάμε…πονάμε πολύ.

Το Δημοτικό Σχολείο που πήγαινα
εγκαταλελειμμένο…τζάμια σπασμένα…
γεμάτο σκουπίδια και απορρίμματα η αυλή του!
Ένα Ιστορικό Σχολείο.
Δωρεά της οικογένειας Σπαθάρη το 1927.
Σπουδαία προσφορά τα χρόνια εκείνα.
Η πινακίδα υπάρχει ακόμα…
αλλά το Σχολείο εγκαταλείφθηκε στη φθορά του χρόνου!

Κρίμα στην ανάπτυξη…
Για ποια ανάπτυξη μιλάνε;
Οι δρόμοι βρώμικοι…γεμάτοι απορρίμματα…
Δένδρα εγκαταλελειμμένα στο έλεος της φύσης.

Δεν θα βγω…θα μείνω σπίτι με τις αναμνήσεις
κάποιων άλλων χρόνων που έφυγαν ανεπιστρεπτί!
Ρ.Β.







3.6.14

Ανθρωπιά!


3/6/2014

Ανθρωπιά…Ποια Ανθρωπιά;
Που την είδατε στους δύσκολους καιρούς που ζούμε.

Ανθρωπιά είναι να καταληστεύεις τον εξαθλιωμένο πολίτη;
Ανθρωπιά είναι να παίρνεις από τον πεινασμένο και το τελευταίο
κομμάτι ψωμί που του έχει απομείνει;
Ανθρωπιά είναι να του παίρνεις το σπίτι και να τον πετάς μαζί
με τα παιδιά του στους πέντε δρόμους;
Ανθρωπιά είναι αν δεν έχεις να πληρώσεις να σε πετάνε σ’ ένα βρώμικο κελί με δέκα άλλους δυστυχισμένους πολίτες;
Ανθρωπιά είναι να οδηγείσαι στην αυτοκτονία;
Ανθρωπιά είναι να οδηγείς τα νιάτα μας στην ξενιτιά λόγω ανεργίας;
Ανθρωπιά είναι ο εργαζόμενος να δουλεύει χωρίς δικαιώματα
και να πληρώνεται με αποδοχές σκλάβου;
Ανθρωπιά είναι να κόβεις από τους συνταξιούχους τις συντάξεις
γιατί ΕΣΥ καταλήστεψες τα ταμεία;
Ανθρωπιά είναι να αφήνεις ελεύτερους όσους ευθύνονται για την σημερινή κρίση;
Ανθρωπιά είναι η εκμετάλλευση ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟ;

ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΙΙ


14.5.14

Το Ποτάμι!


Τι μπέρδεμα!
Τι πονοκέφαλος μεγάλος!
Εφτασαν οι εκλογές
κι εγώ ακόμα αναποφάσιστη!
Μπερδεύτηκα με τόσα κόμματα.
Κόμματα δίχως πρόγραμμα…
Δίχως πολιτική ταυτότητα…
Δίχως προοπτική καμία
για τούτο εδώ τον τόπο τον πολύπαθο!
Νομίζω θα ψηφίσω «Το Ποτάμι»
μπας και φουσκώσει ξαφνικά
και παρασύρει μαζί του και όλους αυτούς
που οδήγησαν ένα ολόκληρο λαό
στην απόγνωση και στην καταστροφή!

Ρ.Β.

27.4.14

Λασπόνερα.



Επεσε βροχή!
Αστραψε και βρόντηξε.
Αλλά τόσος πόνος
τόση απαξίωση της ανθρώπινης ζωής
τι να πρωτοξεπλήνει κι ο Θεός.
Τη φτώχια… την κακομοιριά;
Ο, τι κι αν έριξε δεν ξεπλένεται
η βρώμα και η λωποδυσία.

Έριξε λοιπόν κι αυτός λασπόνερα
μήπως ξυπνήσουμε και καθαρίσει
τον τόπο τούτο ο ίδιος ο Λαός.

Ρ.Β.


14.3.14

Λέξεις


21.2.14


Καταχνιά
σκέπασε το γαλάζιο του ουρανού.
Δυσοσμία αναδύεται
μέσα από κλειδωμένα μυστικά
σε βόθρους επικίνδυνους για την επιβίωση του τόπου.

Ο τόπος οδηγήθηκε στην καταστροφή
στην απαξίωση…στον τεμαχισμό αξιών.
Το χρήμα αναδύεται μέσα από βρόμικους μηχανισμούς.
Τις ονόμασαν ΜΚΟ!!!!

Χρήμα ζεστό γέμισαν τσέπες τσαρλατάτων
για να ταξιδέψει σε ξένους τόπους…
Μολυσματική ασθένεια…εύκολο χρήμα…
Χάθηκε ο ζεστός πανέμορφος ήλιος μέσα στην ομίχλη.

Ρ.Β.


26.1.14



Βρέχει…Κάνει κρύο σήμερα.
Ο νους μου τριγυρνά σε σκοτεινά σοκάκια
όπου τυλιγμένες ψυχές
σε βρώμικες κουβέρτες
ψάχνουν να βρουν πεζοδρόμια στεγνά
να ξαποστάσουν για λίγο το κορμί τους.
Να ξεχάσουν την πείνα και τη παγωνιά
που βασανίζουν τη ψυχή τους.

Κι αυτοί πανηγυρίζουνε για το πλαστό πλεόνασμα
χωρίς να ρίχνουν μια ματιά πού μας οδήγησαν
με την αλαζονεία  και την πολιτική τους.
Μια μόνο λέξη σας ταιριάζει «Ντροπή σας»!

Ρ.Β.

6.1.14

Πες μου πώς;


Τι να τραγουδήσω…
όταν το βλέμμα σέρνεται
σε ματωμένα πεζοδρόμια
σε πονεμένες ψυχές
χωρίς αύριο…χωρίς μια σταγόνα ελπίδας.

Τι να περιμένω από μια ματωμένη Πατρίδα
μια Πατρίδα ταπεινωμένη από ανάξιους πολιτικούς
που έσυραν ένα λαό στην εξαθλίωση…στην ανεργία…
Εσβησαν με μία μονοκονδυλιά τα όνειρα των νέων
χωρίς ντροπή…χωρίς συνείδηση …χωρίς ίχνος συγνώμης.

Εσυραν ηλικιωμένους στην φτώχια… στη δυστυχία…
στην απόγνωση…στην αβεβαιότητα…
Πώς να ξαναζωντανέψεις πεθαμένα όνειρα
όταν έχει χαθεί και η τελευταία αχτίνα του ήλιου;
Πώς να περιμένεις το ξημέρωμα
όταν όλα γύρω σου είναι μαύρα;
Πες μου πώς;

Ρ.Β.