Φοροδιαφυγή!

Φοροδιαφυγή!

Από φοροδιαφυγή…

η Κυβέρνηση τα πάει πολύ καλά!

Γεμίζει τα ταμεία του κράτους με χρήμα ζεστό!

Χθες έπιασε μια 75χρονη που πουλούσε κάστανα ζεστά!

Πρόστιμο 5.000 Ευρώ!

Προχθές μια ηλικιωμένη που πουλούσε στη λαϊκή χορταρικά!

Πρόστιμο 5.000 Ευρώ!

Κυνηγάει ρημαγμένους συνταξιούχους που δούλεψαν

μια ολόκληρη ζωή για αξιοπρεπή γεράματα.

Αφήνει τους μεγαλοκαρχαρίες απείραχτους!

Μεγαλοκανάλια…Κόμματα…Μεγαλοκαρχαρίες

οι οποίοι χρωστάνε εκατομμύρια Ευρώ!

Αν τους κυνηγήσει ποιος θα τους προβάλει;

Κύριε Τσίπρα πώς θα πληρώσουν αύριο τους φόρους

οι συνταξιούχοι που τους έχεις αφήσει στη ζωή

με μια σύνταξη φτώχιας και ανέχειας;

Και την ονόμασες Εθνική Σύνταξη!!!

Μια Κυβέρνηση της αριστεράς δεν θα κυβερνούσε

κυνηγώντας το λαό που δεν χρωστάει τίποτε μα τίποτε.

Η αριστερά έχει γράψει Ιστορία με τους αγώνες του

για μια καλύτερη ζωή, για μια καλύτερη Ελλάδα.

Βγάλε επιτέλους τον μανδύα της Αριστεράς

να μάθει ο λαός ποιους ψήφισε!

Δείξε το αληθινό σου πρόσωπο!

Ρ.Β.

Στο όνομα της εξουσίας!

Στο όνομα της εξουσίας!
Εσβησαν
με μία μονοκονδυλιά
υποσχέσεις για δικαιοσύνη, για ισότητα, για ελαφρύνσεις.
Ντύθηκαν ένα ψεύτικο μανδύα και το ονόμασαν
ΑΡΙΣΤΕΡΑ!
Για μια θέση στην εξουσία
για μια ξεφτιλισμένη φιλοδοξία
και παρέδωσαν αμαχητί
ένα λαό προδομένο από ανάξιους Πολιτικούς
σε ξένα χέρια αρπαχτικά
που σίγουρα δεν θα παραδοθεί
τόσο εύκολα όσο νομίζουν.

Μία μόνο λέξη σας ταιριάζει.
Ντροπή σας!
ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΙΙ

Περικοπές.

Αληθινός εφιάλτης σήμερα
είναι οι ειδήσεις των ΜΜΕ.
-Δεν υπάρχουν χρήματα για να πληρώσουμε
συνταξιούχους και εργαζόμενους.
-Τα ταμεία είναι άδεια!
-Γι’ αυτό είμαστε αναγκασμένοι να μειώσουμε
συντάξεις και μισθούς.
Και όταν πληρώναμε 35 ολόκληρα χρόνια
για να έχουμε σύνταξη και περίθαλψη στα γηρατειά μας
τι έγιναν τα χρήματά μας; Εκαναν φτερά;
Ξέρετε πολύ καλά τι έγιναν.
Τα φάγατε! Ετσι άδειασαν τα ταμεία!
Για τις δικές σας χρυσές απολαβές που παίρνετε
που βρίσκετε χρήματα;
Μειώνετε τις συντάξεις και προσθέτετε φόρους.
Από πού θα βρούμε να τα πληρώσουμε;
Άλλα υποσχεθήκατε πριν τις εκλογές.
Το ξέραμε ότι λέγατε ψέματα. Αλλά δυστυχώς υπάρχει
και ένα μέρος των ψηφοφόρων που σας πίστεψαν.
Ξέρετε που πήγαν τα αποθεματικά των ταμείων.
Μπορείτε να τα βρείτε και να αποκαταστήσετε τις αδικίες.
Εξάλλου οι περικοπές σε κύριες και επικουρικές κρίθηκαν
αντισυνταγματικές. Απόφαση ΣΤΕ.

Ρ.Β.

Εκλογες!

Εκλογές!!!!!

Πόσο πολύ μου λείψανε;

Σε λίγο θα στήσουμε ένα τσαντίρι

έξω από τα εκλογικά κέντρα και θα ψηφίζουμε!

Δεν μπορεί κάποια καλή…τυχερή στιγμή

θα βρούμε τον κατάλληλο που θα μας σώσει από την καταστροφή.

Μέχρι τώρα τα έχουμε κάνει θάλασσα.

Ο λαός ψηφίζει στηριζόμενος στις υποσχέσεις!

Τα ίδια ψέματα…οι ίδιες υποσχέσεις…

για να σώσουν την Ελλάδα που την οδήγησαν στο χάος…στο γκρεμό!

Το μόνο που κατάφεραν να σώσουν τη  χρυσή τους καρέκλα στη βουλή!

Μετά το βόλεμα οι κολοτούμπες...τα ψέματα…οι ψεύτικες ελπίδες!

Οι άνεργοι…οι άστεγοι…οι συνταξιούχοι…οι εργαζόμενοι…

θύματα της Ευρωπαϊκής πολιτικής που κατάφεραν ό,τι δεν μπόρεσαν

να καταφέρουν στον 2^ο Παγκόσμιο πόλεμο.

Κατάφεραν να μας υποδουλώσουν με τα επαίσχυντα μνημόνια

που υπέγραψαν οι πολιτικοί που εξέλεξε ο ίδιος ο λαός.

Στις 20 Σεπτεμβρίου ψηφίζουμε ας σκεφτούμε όχι λίγο αλλά πολύ

και να μη κάνουμε τα ίδια λάθη!

Καλή ψήφο σύντροφοι!

ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΙΙ

Συγχώρα με Πατέρα!

Πήρα τη νύχτα αγκαλιά τη φωτογραφία σου Πατέρα

για να σου πω τον πόνο μου.

Πατέρα δεν τα καταφέραμε!

Παραδοθήκαμε στους ξένους.

Βρεθήκαμε αλυσοδεμένοι μέσα σ’ ένα λάκκο λεόντων

που γυρεύουν να μας κατασπαράξουν!

Εστειλαν τα παιδιά μας στην ανεργία…

Το Λαό στην εξαθλίωση…στην αυτοκτονία.

Και τώρα προδότες προσπαθούν με βρώμικη προπαγάνδα

από τα ΜΜΕ να μας στείλουν σε ένα καινούριο διχασμό

Ανάξιοι Πολιτικοί οδήγησαν την Πατρίδα στη δυστυχία.

Πολεμήσατε…ματώσατε για να δώσετε στα παιδιά σας

Ελευθερία…Δημοκρατία…Δουλειά και ένα καλύτερο μέλλον.

Εμείς δεν τα καταφέραμε να σταθούμε αντάξιοι σας.

Ζητώ συγνώμη από όλους αυτούς που μάτωσαν

για να μας χαρίσουν μια όμορφη ζωή!

Δεν σταθήκαμε αντάξιοι σας. Συγχώρα με Πατέρα!

Διχασμός

Το πρωί με βρήκε με το μαξιλάρι μουσκεμένο

από δάκρυα καυτά.

Ξαναέζησα το διχασμό!

Τι πόνος! Τι δυστυχία να βλέπεις ένα λαό να ματώνει!

Ημουν μικρό παιδί και έζησα ένα εμφύλιο βουτηγμένο

στο μίσος και στο αίμα!

Αδελφός να σκοτώνει αδελφό!

Ελληνας να βασανίζει Ελληνα!

Εξορίες…Φάκελοι… που σε στιγμάτιζαν προδότη!

Και ήταν χειρότερος και από τον Πόλεμο!

Και ήταν οι ξένοι που μας έριξαν στον εμφύλιο!

Τώρα είτε ΝΑΙ είτε ΟΧΙ ας μη τους επιτρέψουμε

να παίξουμε το βρώμικο παιχνίδι τους!

Ας μείνουμε ενωμένοι για το καλό του Τόπου!

Πιασμένοι χέρι- χέρι θα ξαναδώσουμε ζωή και ελπίδα

στον όμορφο τούτο τόπο που λατρεύουμε!

ATHENA

ATHENA
Peuple grec peuple roi peuple désespéré
Tu n’as plus rien à perdre que la liberté
Ton amour de la liberté de la justice
Et l’infini respect que tu as de toi-même

Peuple roi tu n’es pas menacé de mourir
Tu es semblable à ton amour tu es candide
Et ton corps et ton cœur ont faim d’éternité
Peuple roi tu as cru que le pain t’était dû

Et que l’on te donnait honnêtement des armes
Pour sauver ton honneur et rétablir ta loi
Peuple désespéré ne te fie qu’à tes armes
On t’en a fait la charité fais-en l’espoir

Oppose cet espoir à la lumière noire
A la mort sans pardon qui n’a plus pied chez toi
Peuple désespéré mais peuple de héros
Peuple de meurt-de-faim gourmands de leur patrie

Petit et grand à la mesure de ton temps
Peuple grec à jamais maître de tes désirs
La chair et l’idéal de la chair conjugués
Les désirs naturels la liberté le pain

La liberté pareille à la mer au soleil
Le pain pareil aux dieux le pain qui joint les hommes
Le bien réel et lumineux plus fort que tout
Plus fort que la douleur et que nos ennemis.

Paul Éluard

Η Χαραμάδα!

Συνηθίσαμε

να κρυφοκοιτάζουμε

πίσω από χαραμάδα τον κόσμο σήμερα!

Ενας κόσμος βίαιος, εγκληματικός, γεμάτος θύματα.

Μικρά παιδιά βιώνουν τον πόλεμο, την πείνα, την εξαθλίωση.

Εμείς; Απλοί θεατές, παρακολουθούμε χωρίς αντίδραση καμία!

Κανείς δεν σκέφτεται ότι μπορεί να έρθει

και η δική μας η σειρά…Κανείς δεν σκέφτεται να αντιδράσει

ενάντια στη βία, στον πόλεμο, στη φτώχια

που μαστίζει τον κόσμο… την γειτονιά μας…

Πάντα μετά από μια μεγάλη οικονομική κρίση 

ακολουθεί πόλεμος.

Ετσι ξεκίνησαν ο 1^ος και ο 2^ος Παγκόσμιος Πόλεμος!

Είναι η ώρα που οι λαοί θα πρέπει να ξεσηκωθούν

για να σταματήσει η βαρβαρότητα πάνω σε ανήμπορους λαούς.

Τώρα! Αύριο ίσως να είναι πολύ αργά για την ανθρωπότητα!

Κολοτούμπα!

Σκίσατε τα μνημόνια!

Διαγράψατε το χρέος ως απαράδεκτο!

Όμως πληρώνετε κανονικά τους δανειστές.

Βαφτίσατε το ΔΝΤ- Θεσμοί!

Και τώρα διαπραγματεύεστε τα νέα μέτρα

πάλι στην πλάτη του Λαού!

Καινούρια μέτρα. Νέοι φόροι.

Και οι παλαιοί που θα έφευγαν ακόμα είναι εδώ

κι εδώ θα μείνουν για να εξαθλιώνουν το λαό.

Πάρτε μέτρα. Δεν μπορείτε να κάνετε κι αλλιώς.

Αυτό το ξέραμε από την αρχή.

Πώς αλλιώς θα συνεχίσετε να δανείζεστε;

Όμως συνένοχοι δεν θα γίνουμε ποτέ στην κολοτούμπα!

Κόκκινες Γραμμές!

ΚΟΚΚΙΝΕΣ  ΓΡΑΜΜΕΣ

Ετσι συμβαίνει πάντα.

Οι κόκκινες γραμμές γίνονται ροζ

ώσπου να χάσουν το χρώμα τους

και να γίνουν μαύρες κατάμαυρες.

Είτε είναι Δεξιά…Κέντρο-αριστερά… Αριστερά κυβέρνηση.

Εκείνο που δεν αλλάζει είναι ότι οι γραμμές αφορούν

πάντα τα ίδια θύματα, το Λαό ποτέ το Κεφάλαιο.

Αύξηση του ΦΠΑ σε τρόφιμα, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ

και σε άλλα αγαθά πρώτης ανάγκης έρχονται

για να αδυνατήσουν την αγοραστική δύναμη του πολίτη.

Καινούριοι φόροι, καινούρια βάσανα για το Λαό.

Που πήγαν οι υποσχέσεις για το τέλος της λιτότητας;

Τι άλλο θα ζητήσουν από τον εργαζόμενο, τον συνταξιούχο

τον άνεργο, τον εξαθλιωμένο πολίτη.

Φτάνει πια! Τέλος στους παράλογους φόρους.

Πάρτε επιτέλους και από τους έχοντες και κατέχοντες.

Δουλέμποροι!

Δουλέμποροι!!!
Το μαστίγιο
πέφτει με μίσος
στις γυμνές πλάτες ανήμπορων μεταναστών
που παλεύουν για μια θέση στον ήλιο
κυνηγημένοι από πολέμους κερδοσκοπικούς.
Ποιος δεν θυμάται την Καλύβα του Μπάρμπα Θωμά!
Τα παιδικά μας μάτια γέμιζαν δάκρυα
διαβάζοντας τα βάσανα έγχρωμων σκλάβων
από τους ΄΄πολιτισμένους΄΄ λευκούς εκμεταλλευτές ψυχών.
21ος Αιώνας!
Η Ιστορία επαναλαμβάνεται!
Αδυσώπητα σκληρή!
Λαοί ξεκληρίζονται στο όνομα του κέρδους!
Κανείς δεν μιλά μόνο αντιστέκονται στο να δεχτούν
στον τόπο τους όσους καταφέρνουν να πατήσουν τη στεριά.
Τα ακριβοπληρωμένα σαπιοκάραβα θα βουλιάξουν
καταμεσής στο πέλαγος παρασύροντας γυναίκες και παιδιά.

Κραυγή!

Κραυγή!

Μάνα φοβάμαι!

Μάνα κρυώνω!

Θέλω να γυρίσουμε σπίτι!

Γιατί φύγαμε;

Που είναι οι φίλοι μου;

Πού είναι το σχολείο μου;

Πες γιατί;

Ποιος είναι αυτός που μας φωνάζει;

Φοβάμαι μάνα!

Κάνε κουράγιο παιδί μου.

Σε λίγο θα πατήσουμε στην στεριά.

Θα βρούμε τους φίλους μας, μια γωνιά να κοιμηθούμε

ένα πιάτο φαγητό να φάμε…Κάνε υπομονή παιδί μου.

Μάνα πνιγόμαστε! Μη με αφήνεις!

Κρυώνω μάνα! Χάνομαι!!!!!

Ευρωπαϊκή Ενωση!

Σάπιο ήταν  το πλοίο από την αρχή.

Αποβιβάζεσαι πριν το πλοίο βουλιάξει

και σε τραβήξει στο βυθό.

Σάπιο ήταν από την αρχή.

Βέβαιος ο πνιγμός σου…

Πρώτος ναυαγός εσύ!

Δεν τους χρωστάμε τίποτε!

Εκείνοι μας χρωστάνε!

Μας ρούφηξαν το αίμα σταγόνα…σταγόνα…

και τώρα μας πετάνε σαν άχρηστο αντικείμενο στον ωκεανό!

Κατέβα πριν να είναι αργά για την Πατρίδα!

Κρίση!

Δεν είναι Κρίση!

Σχέδιο είναι! Και μάλιστα Εγκληματικό!

Πέταξαν ως βορά την Ελλάδα

στο τραπέζι της ΄΄διαπραγμάτευσης΄΄

και ξεκίνησαν να την τεμαχίζουν κομμάτι…κομμάτι….

ματώνοντας ένα Περήφανο Λαό!

Θύματα! Η Μεσαία Τάξη…και οι είδη εξαθλιωμένοι πολίτες!

Πλήρωσαν και θα πληρώνουν πάντα οι ίδιοι.

Το Μεγάλο Κεφάλαιο στο απυρόβλητο!

Ως Λερναία Υδρα  τρώει τις σάρκες των παιδιών της.

Του Εργάτη, του Μισθωτού, του Συνταξιούχου.

Αυτό είναι το σχέδιο!

Το χρήμα στο Κεφάλαιο!

Ο Λαός στην εξαθλίωση!

ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΙΙ

Συγνώμη!

Συγνώμη!

Εσένα ονειρεύτηκα Παιδί μου.

Δεν θυμάμαι αν ήσουνα λευκός, μελαψός ή κίτρινος.

Εκείνο που θυμάμαι ήταν το βλέμμα σου.

Με κοίταζες και με ρωτούσες.

Γιατί;

Κι εγώ σε κοίταζα και δεν σου απαντούσα.

Είχα το βλέμμα καρφωμένο στη γη

και ντρεπόμουνα…ναι ντρεπόμουνα πολύ

γιατί δεν έκανα τίποτε για να σε προστατεύσω.

Δεν έκανα τίποτε για να σου χτίσω μια ζωή

και ένα αύριο γεμάτα όνειρα.

Τι έκανα; Περίμενα άπραχτη μήπως και πέσει

το μάννα εξ ουρανού για να στο δώσω.

Δεν βγήκα σους δρόμους να φωνάξω…να διαμαρτυρηθώ…

να παλέψω… έστω με κίνδυνο να χάσω τη ζωή μου

ακόμα και την Ελευθερία μου.

Περίμενα τις εκλογές για να αλλάξω

τον σάπιο τούτο κόσμο που σου παρέδωσα!

Δεν θα σου ζητήσω Συγνώμη…Είναι πολύ λίγο

να θέλεις να διορθώσεις τόσα λάθη με μία μόνο λέξη.

Ένα μόνο σου λέω. Πάλεψε εσύ για να μη παραδώσεις

αυτό που σου έδωσε η δική μου γενιά!

 

 

Ρ.Β.

Εφιάλτες!

Πόσο λυπάμαι!

Τα όνειρα έγιναν εφιάλτες!

Χάθηκαν τα όμορφα όνειρα

που σε έκαναν να λες ποτέ να μη ξυπνήσεις!

Χάθηκαν οι λέξεις

για να κεντήσεις ποιήματα.

Τι να ονειρευτείς;

Ξυπνάς τρομαγμένος μπροστά σε εικόνες

πεινασμένων παιδιών.

Δεν ξέρεις τι θα φέρει το αύριο.

Καθημερινές οι απειλές των εταίρων μας.

Η Πατρίδα οδηγείται στην καταστροφή.

Τι να ονειρευτείς;

Μπροστά σε τόσες αυτοκτονίες, σε τόση βία!

Κάτω από την απειλή της ακραίας φτώχιας, της πείνας

και της έξωσης από τη φτωχική σου στέγη!

Που μας οδηγείτε επιτέλους;

Ποιες οι προθέσεις σας για τούτον εδώ τον τόπο;

Με τις κακές επιλογές σας, με τη καταλήστευση των ταμείων

οδηγείτε τη ζωή μας στην καταστροφή και στην απόγνωση.

Ρ.Β.

Ο φάκελος!

Άνοιξα

εκείνο το παλιό σεντούκι

όπου είχα φυλάξει με σεβασμό

το πηλίκιο, τη ματωμένη χλαίνη σου

και τα παράσημά σου Πατέρα!

Πέντε ολόκληρους μήνες

μεταξύ ζωής και θανάτου.

Δύσκολα τα πρώτα βήματα

όταν βγήκες νικητής από το βαρύ τραυματισμό σου

στην Μικρά Ασία.

Το μόνο που δεν μπόρεσα να βρω

ήταν εκείνο το Φάκελο Κοινωνικών Φρονημάτων

που  συνόδευσε εσένα και την οικογένειά σου

τα μεταπολεμικά χρόνια!

Πατρίδα!

Οι πρώτες σταγόνες της βροχής.

Σε λίγο θα ξεσπάσει καταιγίδα.

Λατρεύω τη βροχή!

Ξεπλένει τη βρομιά των καιρών μας!

Τα ποτάμια ξεχείλισαν αλλά δεν παρέσυραν

τις ακαθαρσίες που γέμισαν κάθε γωνιά της Πατρίδας.

Τα θύματα της Πολιτικής ασυνειδησίας

ψάχνουν να βρουν κάποια γωνιά

να κρύψουν τα λιγοστά υπάρχοντά τους

μια κουβέρτα, ένα ρούχο, ένα ζευγάρι τρύπια παπούτσια.

Αγκαλιά με το μόνο πιστό σύντροφό τους, το σκύλο τους

θα περάσουν τη βροχερή κρύα νύχτα

κάτω από μια σκουριασμένη μαρκίζα!

Η Πατρίδα χάνεται καθημερινά κάτω από λασπόνερα.

Αυτός ο τόπος δεν θα ξεβρομίσει ποτέ

αν δεν υπάρξει δικαιοσύνη, τιμωρία για τους ιθύνοντες. 

Ρ.Β.

Ελλάδα!

Στους Εταίρους μας.

ΕΛΛΑΔΑ!

Αυτή η γη που βλέπετε

είναι ευλογημένη από τους Αρχαίους Θεούς μας.

Είναι στάχτη από το αίμα των προγόνων μας

γι’ αυτό είναι ευλογημένη.

Την υπερασπιστήκαμε πολλές φορές με αίμα και θυσίες.

Σε λίγο θα ανθήσουν οι αμυγδαλιές

και τα χελιδόνια θα γυρίσουν στις φωλιές τους

για να γεμίσουν τον τόπο με κελαηδίσματα.

Τα νησιά μας θα ντυθούν το γαλάζιο τους φως

άπλετα χαρισμένο από τη μητέρα φύση.

Πολεμήσαμε…ματώσαμε πολλές φορές

για να την υπερασπιστούμε κι αν χρειαστεί

θα γίνουμε όλοι πάλι μια γροθιά για να μη την βλάψετε.

Είναι ιερή και δεν παραχωρούμε ούτε ένα κομμάτι γης.

Ρ.Β.

Τελευταία δημοσίευση: 06/02/2015 17:00Ο Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

   
    Η κυρία Μέρκελ απαιτεί τελεσιγραφικά την παραίτηση του ελληνικού λαού ακόμα και από τα ψίχουλα. Η κυρία Μέρκελ αρνείται (!) στους Έλληνες να έχουν τρεις δεκάρες ακόμα και για πετρέλαιο θέρμανσης. Αρνείται  στους Έλληνες γέροντες των 700 ευρώ να προστεθούν στην σφαγιασμένη τους σύνταξη ακόμα κι αυτά τα 2 ευρώ την ημέρα της 13^ης σύνταξης. Η κυρία Μέρκελ – η εκπρόσωπος της ηγεμονεύουσας στην ΕΕ ιμπεριαλιστικής Γερμανίας, της Γερμανίας των μονοπωλίων, της Γερμανίας της «Ζήμενς», της «Χόχτιφ», της «Τίσεν», της «Ντόιτσε Μπανκ» και των υποβρυχίων που γέρνουν – είναι «εταίρος»; Είναι «φίλη»; Είναι «σύμμαχος»;
    Ο κ.Ντράγκι – ο πρώην αντιπρόεδρος της «Goldman Sachs» και νυν διοικητής της EKT – αφού μετέτρεψε τις μαύρες τρύπες των τραπεζών σε χρέος που μαζί  με τους εγχώριους «πατριώτες» το φόρτωσε στην καμπούρα του ελληνικού λαού, τώρα εκβιάζει τους Έλληνες με οικονομική ασφυξία. Ο κ.Ντράγκι, ο κεντρικός τραπεζίτης της ΕΕ,  είναι «εταίρος»; Είναι «φίλος»; Είναι «σύμμαχος»;
    Ο κ.Ολάντ, ο… σοσιαλιστής, χαιρέτησε χτες την απόφαση της ΕΚΤ να ρίξει τροχιοδεικτική βολή υπονόμευσης της ελληνικής οικονομίας, λέγοντας ότι ήταν μια «νόμιμη και λογική» κίνηση εκ μέρους του Ντράγκι. Ο κ.Ολάντ είναι «εταίρος»; Είναι «φίλος»; Είναι «σύμμαχος»; 
    Ο κ.Γιούνκερ, ο κύριος που επί 18 χρόνια ως πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου έκανε πλάτες στις πολυεθνικές για να φοροαποφεύγουν μέσω της χώρας του, μας δήλωσε ότι το μόνο που αναγνωρίζει η Κομισιόν είναι τα Μνημόνια. Ότι το μόνο που ευαρεστείται να επιτρέψει στον ελληνικό λαό είναι να τον βλέπει να σέρνεται στα γόνατα. Ο κ. Γιούνκερ μας είπε… δημοκρατικότατα εκ μέρους της Κομισιόν του ότι «δεν θα ανατρέψουμε τα πάντα επειδή είχαμε ένα εκλογικό αποτέλεσμα» στην Ελλάδα. Ο κ.Γιούνκερ (και η Κομισιόν του) είναι «εταίρος»; Είναι «φίλος»; Είναι «σύμμαχος»;
    Ο κ.Ντομπρόφσκι, ο αντιπρόεδρος του Γιούνκερ, μας είπε χτες να μην διανοηθούμε να ακυρωθεί έστω και μια ιδιωτικοποίηση, να μην διανοηθούμε καν να πάει ο κατώτατος μισθός στο γλίσχρο επίπεδο των 751 ευρώ, να μη διανοηθούμε ότι δεν θα απολυθούν κάτι δεκάδες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι ακόμα. Αυτός, ο Γιούνκερ του, η Κομισιόν τους, ο Ντάισελμπλουμ τους, το Eurogroup τους είναι «εταίροι»; Είναι «φίλοι»; Είναι «σύμμαχοι»;
    Ο κ.Σουλτς, ο πρόεδρος του «δημοκρατικού» λιβανιστηριού της ΕΕ που εδρεύει στο Στρασβούργο, απείλησε την Ελλάδα με χρεοκοπία και τον ελληνικό λαό με αφανισμό. Ο κ.Σουλτς και το «δημοκρατικό» του λιβανιστήρι είναι «εταίρος»; Είναι «φίλος»; Είναι «σύμμαχος»;

***

    Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών «φωνάζουν» για το αυτονόητο. Επιβεβαιώνουν το προφανές:
    Το θέμα δεν είναι η διαπραγματευτική δεινότητα ή οι καλές προθέσεις των διαπραγματευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Το θέμα δεν είναι οι τσαχπινιές ή τα τσαλιμάκια στο πλαίσιο της «θεωρίας των παιγνίων». Το θέμα είναι αυτό καθ’ αυτό το «παίγνιο». Το θέμα είναι αυτό καθ’ αυτό το πλαίσιο της διαπραγμάτευσης. Το θέμα είναι αυτή καθ’ αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση.
    Το θέμα είναι ότι: Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Κομισιόν της, το Eurogroup της, η Τράπεζά της, ο Σόιμπλε της, δεν είναι το  «κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι», όπως δήλωσε ο κ.Τσίπρας στη συνάντησή του με τον Ολάντ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν, είναι και θα είναι το Διοικητήριο όπου στεγάζεται μια στυγνή «κομαντατούρ» της διεθνούς, της ευρωπαϊκής και της εγχώριας πλουτοκρατίας. Είναι μια ακρίδα που έχει επιπέσει επί της κεφαλής του ελληνικού και όλων των λαών της Ευρώπης.
    Το θέμα είναι ότι: Η ΕΕ είναι μια ζούγκλα που με ή χωρίς τρόικες, με ή χωρίς Μνημόνια, προωθεί πολιτικές που  ισοδυναμούν με κοινωνικό ολοκαύτωμα. Που απαρτίζεται από γραβατωμένους κανίβαλους και χαμογελαστά πολιτικά παχύδερμα. Είναι το επιτελικό όργανο των πολυεθνικών που πυροδοτεί τα κρεματόρια των εργασιακών «Άουσβιτς» και χτίζει τα σκλαβοπάζαρα των κοινωνικών «Νταχάου».
    Το θέμα είναι ότι: Καμία διαπραγμάτευση εντός του «Άουσβιτς» δεν πρόκειται να αναιρέσει τους κανόνες λειτουργίας του «Άουσβιτς» – το «σύμφωνο του ευρώ», τους κανόνες «επιτήρησης και εποπτείας», το «σύμφωνο σταθερότητας» και λιτότητας, τα τετελεσμένα του Μάαστριχτ.  
    Το θέμα είναι ότι: Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η ένωση των καπιταλιστών, είναι η ένωση των ιμπεριαλιστών ενάντια στους λαούς της Ευρώπης που στο εσωτερικό της δεν βασιλεύει η «ισοτιμία» και η «κοινωνική δικαιοσύνη», αλλά  η ανισομετρία και το «δίκαιο» του ισχυρού.

***

     Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωζώνη της και όλη η δομή του ευρωενωσιακού κατεστημένου αποτελεί ένα σφαγείο των εργαζομένων, κατάλυσης των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών που στέκονται εμπόδιο στην «ανταγωνιστικότητα» των μονοπωλίων.
    Πρόκειται για την «ανταγωνιστικότητα» την οποία έκλινε σε όλες τις πτώσεις χτες ο Σόιμπλε στην συνέντευξη με τον Βαρουφάκη και η οποία κινεζοποιεί μισθούς και «αυτοκτονεί» ανθρώπους στην Ελλάδα.
    Αυτό το θυσιαστήριο δικαιωμάτων, η ΕΕ, είναι καραμπινάτη απάτη να εμφανίζεται σαν «μονόδρομος» και πολύ περισσότερο σαν εν δυνάμει «απάνεμο λιμάνι» των λαών!
    Αυτό το κολαστήριο είναι ασύγγνωστη αυταπάτη να λογίζεται σαν πεδίο «διαπραγμάτευσης», αρκεί να βρεθεί ένας καλός διαπραγματευτής.
    Στην περίπτωση που το κολαστήριο αντιμετωπιστεί σαν πεδίο διαπραγμάτευσης, τότε θα πρόκειται για μια διαπραγμάτευση που – μοιραία - θα ξεκινάει με αυτό που είπε χτες ο κ.Βαρουφάκης. Που όταν ρωτήθηκε ποιο μέρος του μνημονιακού προγράμματος απορρίπτει η Ελλάδα, απάντησε ότι «το 60% - 70% του προγράμματος είναι μέτρα που θα παίρναμε κι εμείς»!
    Αλλά αν - πριν ξεκινήσεις τη διαπραγμάτευση - αποδέχεσαι το «60% με 70%» ενός προγράμματος κατά… 1.000% απάνθρωπου, τότε; Είναι άραγε μεμψιμοιρία να υποθέσει κανείς ότι το ξεκίνημα προϊδεάζει για το που θα μπορούσε να καταλήξει αυτή η διαπραγμάτευση;
    Δεν είναι μεμψιμοιρία. Είναι ρεαλιστική ανάλυση των δεδομένων. Που δεν έχει καμία σχέση με την «πεμπτοφαλαγγίτικη» χαιρεκακία κάποιων αθλίων της εγχώριας πολιτικής σκηνής, που αντιπολιτεύονται όπως κυβερνούσαν: Με πυξίδα τα μέιλ της τρόικας.
    Είναι ρεαλισμός στη βάση της ανάλυσης της πραγματικότητας. Που δεν έχει να κάνει με τις ανόητες προφητείες περί «κωλοτούμπας» του διαπραγματευτή. Έχει να κάνει με το πρόδηλο: Ότι στο Κολοσσαίο τα όρια της διαπραγμάτευσης δεν τα ορίζουν οι καλές προθέσεις του διαπραγματευτή. Τα ορίζουν οι τίγρεις του Κολοσσαίου.
    Είναι ψευδαίσθηση ότι στο Κολοσσαίο υπάρχει χώρος για διαπραγμάτευση. Στο Κολοσσαίο το ερώτημα ποτέ δεν ήταν τι θα κερδίσεις. Στο Κολοσσαίο το πολύ – πολύ που μπορείς να ελπίζεις είναι να αγωνιστείς για το ποια κομμάτια από τη σάρκα σου θα περισώσεις.

***  

    Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών βοούν: Άλλη οδός για μια Ελλάδα κυρίαρχη και ένα λαό με προκοπή και με ολόκληρη αξιοπρέπεια δεν υπάρχει από την οδό της εξόδου από την ΕΕ με όρους ανατροπής όλου του συστήματος της κυριαρχίας των μονοπωλίων.
    Φυσικά δεν αεροβατούμε. Το γνωρίζουμε ότι η πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν έχει αυτή την άποψη. Σεβαστό. Αλλά αυτό δεν αποτελεί τεκμήριο μη ορθότητας της άποψης ότι ο λαός μας μόνο ζημιές θα μετράει όσο βρίσκεται σε «συμμαχία», σε «εταιρική» σχέση εξάρτησης και αλληλεξάρτησης με μια ένωση λύκων που του πίνουν το αίμα. Όπως δεν αποτέλεσε τεκμήριο ορθότητας για την παραμονή στην εξουσία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ το γεγονός ότι ο λαός επί 40 χρόνια τους ανεχόταν. 
   Ο ελληνικός λαός αξίζει να πεισθεί ότι η Ελλάδα δεν είναι μια «μικρή» χώρα που «δεν μπορεί» να αντιταχθεί – εφ’ όλης της ύλης – στους ισχυρούς. Αξίζει να πεισθεί ότι αυτός ο δύσκολος δρόμος είναι απείρως ευκολότερος από τον αδιάβατο δρόμο της διαρκούς αποδοχής των μικρότερων ή μεγαλύτερων εκβιασμών. Αξίζει να ακολουθήσει τη δική του σημαία. Να μην συμβιβαστεί με το «ολίγον έγκυος» ή με μια «θηλιά» που οι «Σόιμπλε» θα τη σφίγγουν ή θα την χαλαρώνουν κατά το δοκούν.
    Ο λαός μας αξίζει να βγει πιο θαρρετά στο προσκήνιο, να γίνει αυτοπροσώπως «διαπραγματευτής» πρωτοστατώντας για μια αληθινή Ευρώπη των λαών όπου ο καθένας χωριστά και όλοι οι λαοί μαζί δεν θα περιμένουν σαν «Δευτέρα Παρουσία» την «ανατροπή των συσχετισμών» από τα πάνω αφού θα έχουν ανατρέψει την ίδια την βαρβαρότητα από τα κάτω. Αξίζει να απειθαρχήσει και να ορθώσει το πατριωτικό, το διεθνιστικό και ανυπάκουο ανάστημά του απέναντι στην ένωση των «Σόιμπλε», μιας και δεν οφείλει να διαπραγματευτεί μαζί τους τίποτα απ’ όσα δικαιούται.
    Και η αξία αυτού του αναγκαίου δρόμου, αν κάτι υποδεικνύει σε συνθήκες που ο λαός δεν έχει πάρει ακόμα μια τέτοια απόφαση, είναι τούτο: Τις ευθύνες εκείνων που έχουν το χρέος, χωρίς να αποσπαστούν από το σημερινό λαϊκό αίσθημα, να επιμείνουν και να ηγηθούν με πειστικό, με αποφασιστικό και ενωτικό για το λαό τρόπο σε αυτή την προσπάθεια. 

email: mpog@enikos.gr 

Το σπουργίτη.

Ξημέρωσε.

Ηταν ακόμα μια κρύα  νύχτα.

Προσπαθείς να ζεσταθείς

κάτω από κουβέρτες…

Δεν υπάρχει περίσσευμα για θέρμανση.

Ισως ακόμα  και τη μέρα.

Σηκώνομαι.

Ανοίγω το παράθυρο.

Το βλέμμα μου αγγίζει τον ουρανό.

Συννεφιασμένος και σήμερα.

Ο ήλιος δε θα βγει να ζεστάνει

παγωμένες ανθρώπινες ψυχές.

Ένα σπουργίτη πεινασμένο

μου χτυπάει το τζάμι.

-Είμαι κι εγώ εδώ μη με ξεχνάς.

-Δεν σε ξέχασα το ξέρω πως πεινάς.

Ακόμα δεν τελείωσε της δυστυχίας ο καιρός.

Μα θα τελειώσει…δεν μπορεί…

Θα σηκωθώ ένα πρωί. Το ξέρω…

και όλα θα είναι ένα όνειρο κακό

που τέλειωσε.

Πρέπει να ανοίξω την πόρτα να ταΐσω τα σπουργίτια.

Σκέψου να ξημερώσει ένα πρωί

χωρίς αυτά και το γλυκό τραγούδι τους.

Πώς θα’ ναι πια η μίζερη ζωή μας!

Ρ.Β.

Το Παραμύθι!

Θα’ θελα με τον καινούριο χρόνο

να πω στα μικρά μου εγγονάκια

το ομορφότερο παραμύθι που δεν ειπώθηκε ποτέ.

Θα ήθελα να του μιλήσω για ένα κόσμο

που δεν γνώρισα ποτέ μα που πάντα ονειρευόμουνα.

Ένα κόσμο δίκαιο…ειρηνικό…

χωρίς πολέμους κερδοσκοπικούς.

Ένα κόσμο με ίσα δικαιώματα στη μόρφωση…

στη δουλειά…στη στέγαση.

Ένα κόσμο που δε θα ξέρει τι θα πει πείνα

τι θα πει να είσαι άστεγος κάτω από βροχή και χιόνι

να ψάχνεις να βρεις λίγη ζεστασιά κάτω από μαρκίζες

αγκαλιά με το παιδί σου πεινασμένο και να απλώνεις το χέρι

για ένα κουτί γάλα, ένα κομμάτι ψωμί.

Ένα κόσμο χωρίς πολέμους κερδοσκοπικούς

όπου χάνουν τη ζωή τους αθώα παιδιά

και πνίγονται σε σαπιοκάραβα ψάχνοντας

σε ξένα μέρη αφιλόξενα για μια καλύτερη ζωή.

Ρ.Β.