8.4.09

Τα πουλιά
πανικόβλητα
κυνηγημένα
πέταξαν μακριά
αφήνοντας πίσω τους
τη φρίκη του πολέμου.
Μαύρο καπνό
φωτιά και θάνατο
σκόρπισαν τ' ατσαλένια
πουλιά του ΝΑΤΟ
στο γαλανό ουρανό
της αδελφής ΣΕΡΒΙΑΣ.
Κορμιά διαμελισμένα
κείτονται μεσ' τα ερείπια.
Στα μάτια των νεκρών παιδιών
ζωγραφισμένο ένα ΓΙΑΤΙ.
Παιδιά σακατεμένα.
Πώς θα παίξουν;
Πώς θα τρέξουν;
Με δυό ξύλινες πατερίτσες
κάτω από τις πληγωμένες τους
μασχάλες;
Σε τι κόσμο
τα' φεραν να ζήσουν;
Καμένη γη.
Μολυσμένος αέρας.
Γέφυρες κατεστραμμένες.
Τίποτε δεν άφησαν όρθιο
οι βόμβες, οι πύραυλοι
του παρανοϊκού εχθρού.
Κι όμως αυτός ο λαός
αντιστέκεται.
Τραγουδά.
Χλευάζει
τους δολοφόνους του.
Λέει όχι στον Τύραννο καταχτητή.
Δίνει μαθήματα πατριωτισμού.
Αξιοπρέπειας στους λαούς.
Για να πουν αύριο όχι
στους μοντέρνους καταχτητές
στους ψευτοπροστάτες των αδυνάτων.

2 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Πολύ δυνατές οι συγκεκριμένες σκέψεις σου Ρένα
Τελικά χαιρομαι για τούτη τη σελίδα
Εδω αυτες οι λεξεις εχουν το δικο τους "σπίτι" και δεν "χάνονται"...

Καλή σου μέρα

Ρένα είπε...

Eτσι αισθάνομαι και εγώ ότι τα ποιήματα αυτά βρήκαν το σπίτι τους
Καλό βράδυ Μαρία