Ντρέπομαι…
Γιατί έξω έχει παγωνιά
κι εγώ στο σπίτι έχω ζεστασιά.
Ντρέπομαι…
Γιατί έχω ένα πιάτο στο τραπέζι.
Ντρέπομαι…
Όταν έξω έχει παγωνιά και υπάρχουν
άνθρωποι μονάχοι, άστεγοι χαμένοι
κάτω από χαρτόκουτα ζητώντας λίγη ζεστασιά.
Ντρέπομαι…
Όταν άνθρωποι εξαθλιωμένοι περιμένουν
σε συσσίτια για ένα πιάτο φαΐ.
Ντρέπομαι…
Όταν τα βράδια συναντώ
ανθρώπινες ψυχές να ψάχνουν στα σκουπίδια
για μια ληγμένη κονσέρβα, για ένα ληγμένο τυρί,
για κάποιο ξεροκόμματο.
Ντρέπομαι…
Να βλέπω την άλλοτε ήσυχη πόλη μας
να ζει μέσα στον τρόμο, να βλέπω κοριτσόπουλα
να πουλούν το κορμί τους στις σκοτεινές γωνιές
για μερικά ευρώ.
Αναρωτιέμαι…
Αυτοί δεν ντρέπονται καθόλου που οδήγησαν
τον τόπο στη φτώχια και στη δυστυχία;
ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΙΙ
Ρένα Βασιλά.
Γιατί έξω έχει παγωνιά
κι εγώ στο σπίτι έχω ζεστασιά.
Ντρέπομαι…
Γιατί έχω ένα πιάτο στο τραπέζι.
Ντρέπομαι…
Όταν έξω έχει παγωνιά και υπάρχουν
άνθρωποι μονάχοι, άστεγοι χαμένοι
κάτω από χαρτόκουτα ζητώντας λίγη ζεστασιά.
Ντρέπομαι…
Όταν άνθρωποι εξαθλιωμένοι περιμένουν
σε συσσίτια για ένα πιάτο φαΐ.
Ντρέπομαι…
Όταν τα βράδια συναντώ
ανθρώπινες ψυχές να ψάχνουν στα σκουπίδια
για μια ληγμένη κονσέρβα, για ένα ληγμένο τυρί,
για κάποιο ξεροκόμματο.
Ντρέπομαι…
Να βλέπω την άλλοτε ήσυχη πόλη μας
να ζει μέσα στον τρόμο, να βλέπω κοριτσόπουλα
να πουλούν το κορμί τους στις σκοτεινές γωνιές
για μερικά ευρώ.
Αναρωτιέμαι…
Αυτοί δεν ντρέπονται καθόλου που οδήγησαν
τον τόπο στη φτώχια και στη δυστυχία;
ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΙΙ
Ρένα Βασιλά.
6 σχόλια:
τούτο το 'ντρέπομαι' αναδεικνύει τόσο την ευαισθησία σου από τη μια όσο και την αίσθηση κοινωνικής συνείδησης από την άλλη... και το ότι αναρωτιέσαι επίσης αν 'αυτοί' ντρέπονται... σε χαίρομαι Ρένα... ακέραια την ανθρωπιά σου διατηρείς στους πιο δύσκολους καιρούς... να είσαι καλά... τα σέβη μου...
Σ' ευχαριστώ Νημερτης για τα καλά σου λόγια.Αναρωτιέμαι πώς μπορείνα υπάρχουν σήμερα άνθρωποι που να μη
ευαισθητοποιούνται με τη σημερινή κατάσταση του κόσμου εκτός βέβαια από τους ιθύνοντες.Αυτοί μόνο ευαισθησία δεν έχουν.
Η ώρα της ντροπής;
Ή η ώρα της ταπείνωσης;
Ίσως...
Για τον θύτη σίγουρα.
Όχι από το επόμενο (ίσως) θύμα!
---
Η ώρα της αυτογνωσίας,
είναι ένα πολύ τολμηρό βήμα.
Μόνο που το πάθος
δεν αφήνει για τέτοια περιθώρια...
Χρειάζεται πολύ κουράγιο
όταν βλέπεις
να ξεψυχά ο τόπος σου.
Αφού στην αρρώστια του
(την αρρώστια της αρπαχτής
και της ρεμούλας)
δεν φαίνεται να υπάρχει γιατρειά...
Πράγματι χρειάζεται πολύ κουράγιο να βλέπεις τον τόπο σου να ξεπουλιέται..
Τι κάνουμε όμως εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα όσο υπάρχει ακόμα ένα πιάτο στο τραπέζι;
Συμφωνώ με Apokalipsis999...
Καλημέρα Μελίτα μου.
Δημοσίευση σχολίου