Αντικρίζω πρόσωπα
ραγισμένα από την παγωνιά
Μάτια άδεια
κλεισμένα σε γυάλινες υποσχέσεις
...
Ελπίδες σκεπασμένες
με χαρτόκουτα σε δρόμους υγρούς
που ξεψυχούν στης νύχτας
το πέρασμα.
Πιο δίπλα εσύ
μ’ ένα σατέν σακάκι στους ώμους
κι αδιάφορο βλέμμα
να σαρκάζεις την τύχη σου,
κι εκείνη να σε κοιτά κρυμμένη
πίσω από ένα τοίχο λευκό.
Αγοράζεις μισοτιμής τον Έρωτα
και φτύνεις υπολείμματα ανθρωπιάς
σε ξυρισμένα κεφάλια.
Κι αυτός ο χειμώνας
αφήνει πόρνες στην πόρτα σου
κι ένα φεγγάρι μαύρο.
Κι η τύχη σου παραφυλά
πίσω απ’ τον τοίχο τον λευκό
σ’ εκείνη τη γωνία,
Αριστοτέλους και Ηπείρου..
Μ.Ν.
2 σχόλια:
Στις γωνιές του υπο-κόσμου,
ένας μικρόκοσμος έχει
τη δική του μοίρα.
Στη μάχη του σήμερα
χωρίς το αύριο...
Αν η ελπίδα είναι ιδανικό,
εκεί είναι πολυτέλεια.
Δεν έχουν να ζηλέψουν
τίποτα από μας,
παρά μόνο τη βιτρίνα!
«δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!»
που λέει και ο Βάρναλης στους Μοιραίους.
Μεγάλος,καθημερινός ο πόνος καλέ μου φίλε. Περπατάς στους δρόμους και λυγίζεις ψυχικά από την εικόνα που συναντάς σε κάθε σου βήμα. Φτώχια,δυστυχία και φόβος πλανάται πάνω από την πόλη.Την πόλη που ήταν χθες ακόμα γεμάτη ζωή.Καλή σου μέρα.
Δημοσίευση σχολίου