Συγνώμη!

Συγνώμη!

Εσένα ονειρεύτηκα Παιδί μου.

Δεν θυμάμαι αν ήσουνα λευκός, μελαψός ή κίτρινος.

Εκείνο που θυμάμαι ήταν το βλέμμα σου.

Με κοίταζες και με ρωτούσες.

Γιατί;

Κι εγώ σε κοίταζα και δεν σου απαντούσα.

Είχα το βλέμμα καρφωμένο στη γη

και ντρεπόμουνα…ναι ντρεπόμουνα πολύ

γιατί δεν έκανα τίποτε για να σε προστατεύσω.

Δεν έκανα τίποτε για να σου χτίσω μια ζωή

και ένα αύριο γεμάτα όνειρα.

Τι έκανα; Περίμενα άπραχτη μήπως και πέσει

το μάννα εξ ουρανού για να στο δώσω.

Δεν βγήκα σους δρόμους να φωνάξω…να διαμαρτυρηθώ…

να παλέψω… έστω με κίνδυνο να χάσω τη ζωή μου

ακόμα και την Ελευθερία μου.

Περίμενα τις εκλογές για να αλλάξω

τον σάπιο τούτο κόσμο που σου παρέδωσα!

Δεν θα σου ζητήσω Συγνώμη…Είναι πολύ λίγο

να θέλεις να διορθώσεις τόσα λάθη με μία μόνο λέξη.

Ένα μόνο σου λέω. Πάλεψε εσύ για να μη παραδώσεις

αυτό που σου έδωσε η δική μου γενιά!

 

 

Ρ.Β.