Πόσα
μα πόσα «θέλω»
μάζευα
τη νύχτα πριν κοιμηθώ
κάτω
από την παιδική μου την κουβέρτα.
Τα
φύλαγα σαν θησαυρό
με
την ελπίδα μια μέρα να τα πραγματοποιήσω.
Κι
ύστερα μας βρήκε ο πόλεμος.
Η
πείνα…ο φόβος της γερμανικής μπότας…
Οι
εκτελέσεις ηρώων που πολεμούσαν
να
διώξουν τον κατακτητή.
Δύσκολα χρόνια μα όσο υπήρχε Αντίσταση
υπήρχε
ελπίδα…Οσο υπήρχαν ήρωες
που
έδιναν και τη ζωή τους για την Ελλάδα
παίρναμε
κουράγιο για ένα καλύτερο αύριο.
Όμως
εγώ κάτω από τη παιδική μου την κουβέρτα
πέταγα
τα όνειρά και τα θέλω μου ένα…ένα…
αφού
έβλεπα πως δεν μπορούσαν να πραγματοποιηθούν.
Γέρασα…Καθισμένη
στην πολυθρόνα μου
τα
βράδια ολομόναχη μετρώ τα «θέλω»
που
πέταξα σε εκείνους τους δύσκολους καιρούς
και
σκέφτομαι τα σημερινά παιδιά πόσα «θέλω» τους
θα
μείνουν μόνο στα όνειρά τους.
Ρ.Β.
4 σχόλια:
Τα «θέλω» έχουν αδελφάκια, τα «μπορώ»! Όταν είναι μονιασμένα τότε συμβαδίζουν, ειδάλλως... Η κουβέρτα σκεπάζει πολλά «θέλω», αλλά όταν ξημερώσει και η κουβέρτα αποτραβηχτεί, τότε μένουν τα «μπορώ»...
Οχι πάντα καλέ μου φίλε υπάρχουν και τα απρόοπτα άλλοτε οικονομικοί παράγοντες ή άλλες δυσκολίες που το απαγορεύουν.
Και τώρα κάτω α πο το ζυγό των Γερμανων είμαστε δυστυχώς μόνο που και οι δικοί μας Γερμανοί ειναι κι ας λέγονται Ελληνες
Συμφωνώ απολύτως Μαρία μου! Συνεταιράκια είναι μαζί τα τρώνε!
Δημοσίευση σχολίου