1940-1944
Πόσο!…Μα πόσο φοβάμαι!
Μη ξαναδώ εκείνες τις φοβερές εικόνες
που βλέπαμε καθημερινά στους δρόμους
σαν ήμουνα μικρό παιδί.
Σκελετωμένα πτώματα σε ξύλινα καρότσια
να παίρνουν το δρόμο για το νεκροταφείο.
Τα ζώα είχανε εξαφανιστεί.
Γατιά…σκυλιά…πουλιά…
βορά στους πεινασμένους
για να κρατηθούν στη ζωή.
Τα τρόφιμα είχαν εξαφανιστεί από τους καταχτητές.
Οι γονείς μας πάλευαν με νύχια και με δόντια
να μας κρατήσουν στη ζωή.
Δεν θα ξεχάσω εκείνη την κίτρινη απαίσια σκόνη
που μας σερβίριζαν για σούπα.
Το σπάνιο λίγο κρέας βρώμαγε απαίσια.
Ποιος ξέρει τι να ήταν;
Όχι!…Όχι!…δεν θέλω να ξαναζήσω
τις μέρες εκείνες του πολέμου.
Κι όμως σαν βλέπω να ψάχνουν στα σκουπίδια
για ένα ξεροκόμματο.
Φοβάμαι πως έρχονται τα χειρότερα!.
Ρ.Β.
4 σχόλια:
Ερχονται δυστυχως Ρένα μου... Έρχονται...
Πολύ το φοβάμαι Μαρία μου.Πώς θα μπορέσουμε να το ξαναζήσουμε;
Εγώ είμαι... αισιόδοξος! Θα έρθει η «ανάπτυξη» και θα σωθούμε. Ας όψεται το ξυπνητήρι που δεν με αφήνει να δω ολόκληρο το όνειρο και με με ξυπνάει!
Εγώ ξέρω ένα πράγμα. Πως κανείς που φτώχεινε δεν ξανάγινε όπως ήταν. Κι αν ξαναπλούτιζε (σπανίως) χρειαζόνταν πολύ χρόνο και επιμονή...
Κι εγώ στον ύπνο μου αισιοδοξώ.Τώρα για τον ξύπνιο μου και μάλιστα ακούγοντας ειδήσεις...άστα καλέ μου φίλε.
Δημοσίευση σχολίου