Μαρία Λ.

Αν είναι με το θάνατό μου να χορτάσει ο κόσμος ψωμί
ας πάει και το δικό μου κορμί. (Τελευταία λόγια της
μπροστά στο απόσπασμα).Η Μαρία ήταν μια απλή παραδουλεύτρα.





Θα' ρθει μια μέρα που θα σας φωνάξω
Νεκρή δεν είμαι!
Ας μ' έχουν σβήσει απ' τα χαρτιά οι ληξίαρχοι
ας θρέφω πάνω μου ύστερα απ' τις βροχές
μια σπιθαμή χορτάρι.
************
Δεν πέθανα.
Απ' τις πληγές που ανοίξατε
στο πολυπαιδεμένο μου κορμί
το αίμα ήπια και μέθυσα.
Κοιμάμαι
και θα ξυπνήσω γρήγορα να τραγουδήσω
στην ίδια μάντρα της Αθήνας.
**************
Ποτέ δεν σταύρωσα εγώ τα χέρια
δεν ευκαιρούσα κεφάλι να σηκώσω από τη σκάφη
ποτέ δεν προσευχήθηκα
τι είχα να ζητήσω
από θεούς που δεν ακούνε;
**************
Την ώρα την επίσημη
που με πηγαίνανε με όλες τις τιμές
είδα τον κόσμο σαν σάπιο μήλο
είδα μιλιούνια πεινασμένους
να με κοιτούν κατάματα
με στώματα πελώρια, νηστικά
και να προσμένουνε το μερτικό τους
Με κοκκαλιάρικα άδεια χέρια.
*************
Να' ταν το σώμα μου ψωμί να γίνει με το θάνατό μου
να πάρουν από μια μπουκιά τα πεινασμένα πλήθη
θα το δεχόμουν να πεθάνω.
Μα εγώ τα μάτια αν έκλεισα
δεν ήταν γιατί παραδινόμουν
για να μη δω
το' κανα από ντροπή
στρατιώτες της πατρίδας μου να με σκοτώνουν.
***************
Μη λησμονάτε ωστόσο, τύραννοι
πως η ανάσταση
των πεθαμένων είναι έργο!



Ρίτα Μπούμη Παπά
Χίλια σκοτωμένα κορίτσια.