Λυσσομανά ο βοριάς
ολονυχτίς.
Τα σκισμένα αντίσκηνα
αντιστέκονται ακόμα
αλλά για πόσο;
*********
Η βροχή μπαίνει απειλητικά
μουσκεύει κουβέρτες
κορμιά που κείτονται
καταγής, μέσα στη λάσπη.
*********
Ενας δυνατός κρότος
το αντίσκηνο γίνεται
βορά στον άνεμο.
Ολα πλέουν σε μια λίμνη
από λασπόνερα.
*********
Οι κρατούμενες βρεγμένες ως το κόκαλο
ψάχνουν απεγνωσμένα
καταφύγιο μέσα στη νύχτα.
ΠΟΛΙΤΙΚΑ
ολονυχτίς.
Τα σκισμένα αντίσκηνα
αντιστέκονται ακόμα
αλλά για πόσο;
*********
Η βροχή μπαίνει απειλητικά
μουσκεύει κουβέρτες
κορμιά που κείτονται
καταγής, μέσα στη λάσπη.
*********
Ενας δυνατός κρότος
το αντίσκηνο γίνεται
βορά στον άνεμο.
Ολα πλέουν σε μια λίμνη
από λασπόνερα.
*********
Οι κρατούμενες βρεγμένες ως το κόκαλο
ψάχνουν απεγνωσμένα
καταφύγιο μέσα στη νύχτα.
ΠΟΛΙΤΙΚΑ
4 σχόλια:
Ρένα μου, πολύ δυνατή εικόνα, αλλά... ήθελα και συνέχεια. φιλιά
« Ήταν σαν να ‘χε πεθάνει κι η τελευταία ανάμνηση πάνω στη γη.
Ο άνεμος έπαιρνε τις σκηνές μας
Τις στήναμε και τις ξανάπαιρνε.
Η ομίχλη περπατούσε κουτσαίνοντας πάνω στις πέτρες.
Μεγάλα μαύρα συρματοπλέγματα αμπαρώναν τον ουρανό.
Βράδιαζε σ’ όλο το στρατόπεδο. Θέλαμε να κοιτάξουμε
Μα όλο και βράδιαζε. Όλο και πιο πολύ μάκραινε ο κόσμος.
Θέλαμε ν’ ακούσουμε
Μα όλο και φύσαγε. Όλο και μας πλησίαζε του σκοπού το βήμα.
Που είναι λοιπόν ένα χαμόγελο να μας βεβαιώσει πως υπάρχουμε
Κείνη η φωνή που ‘ναι για να μη χαθούμε μες στη νύχτα.
Θέλαμε να θυμηθούμε
Μα είχαμε πολλούς νεκρούς να θάψουμε….»
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ « ΑΥΤΟ Τ’ ΑΣΤΕΡΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ».
Όλο και πιο συχνά νιώθω, αγαπημένη μου, πως σε τούτο το σπιτικό σου συγκατοικούμε.
Ανάμεσα σε μνήμες που στοίχειωσαν ζωές, που δείχνουν δρόμους, που θέτουν το δάχτυλο
«υπό τον τύπο των ήλων».
Καλησπέρα!
Μελίτα.
Τη συνέχεια μπορεί να τη φανταστεί ο καθένας. Είναι η ταλαιπωρεία των ανθρώπων αυτών που βασανίστηκαν γιατί πολέμησαν για να ζήσουμε εμείς ελεύθεροι. Πόσες φορές κοιμήθηκαν μέσα στη λάσπη και τη βροχή, το κρύο
και το χιόνι. Πόσες φορές βασανίστηκαν... Οι περισσότεροι γύρισαν σπίτια τους ανήμποροι, φτωχοί με το φάσμα της πείνας αφού δεν μπορούσαν να βρουν δουλειά χωρίς το περίφημο χαρτί Κοινωνικών Φρονιμάτων.
Αγαπημένη μου Σταυρούλα. Είναι πολύ όμορφο να συναντιόμαστε σ'αυτό το σπιτικό και να ανταλλάσουμε ιδέες και γνώσεις για μια περίοδο που δεν πρέπει με κανένα τρόπο να ξεχαστεί.
Γιατί Λαός χωρίς μνήμη είναι λαός καταδικασμένος.Ηθελα να σου συστήσω ένα βιβλίο που διαβάζω και αναφέρεται στο παιδομάζεμα της Φρειδερίκης. Θολός Βυθός του Γιάννη Ατζάκα. Εκδόσεις Αγρα. Σε φιλώ Ρένα.
Δημοσίευση σχολίου