-Μια υπογραφή
τίποτε άλλο Σύντροφοι.
Μη με κοιτάτε έτσι...
δεν άντεξα σας λέω...
Μια υπογραφή...
μια σκέτη υπογραφή.
Δεν άντεξα άλλο...
Είμαι ο Θύμιος που ξέρατε
μη με κοιτάτε έτσι...
δεν τ' αντέχω.
-Θύμιος Καμμένος.
Τσακίσου γρήγορα.
-Τι είναι πάλι, υπέγραψα.
-Πάρε αυτό και στην ανάκριση.
-Πάλι; Τι είναι αυτό;
-Βούρδουλας, στραβός είσαι;
Τράβα να ξεκουράσεις τον συνάδελφο.
Βάρα στο ψαχνό και δυνατά, ακούς ρέ;
.......................................................
-Ξέρεις Σύντροφε;
Υπέγραψα... δεν άντεξα.
Μου' παν να' ρθω να σε κτυπήσω.
-Χτύπα και φύγε.
-Δεν το βαστώ ρε.
-Καν' το σου λέω.
-Σε πόνεσα Σύντροφε;
Πονάς. Συχώρα με.
-Οχι δεν πονώ.
Νομίζω όμως πως πονάς εσύ.
Φύγε σου λέω.
ΠΟΛΙΤΙΚΑ
4 σχόλια:
Oλοι πονάμε τελικά
Την καθε στιγμή...
Καλη σου μερα Ρένα και καλο Σαββατοκύριακο
Πονάμε όλοι Μαρία. Αλλά υπάρχει πόνος και πόνος.Καλό Σαββατοκύριακό και σε σένα Μαρία.Ευχαριστώ που είσαι πάντα παρούσα.
Και τι να υπογράψω!
Αποκηρύσσω μετά βδελυγμίας το ΕΑΜ;
Και πώς να υπογράψω…
Θυμάμαι όταν με είχαν στην ασφάλεια, που ‘τρεξε η μάνα μου να με βρει.
Ήταν άρρωστη και καλά καλά δεν είχε συνέρθει.
Χαμογελάει πίσω απ’ τα σύρματα.
Μου κάνει νοήματα σαν να μην της συνέβαινε τίποτα.
Κρητικιά βλέπεις, που να καταδεχτεί να σκύψει.
Σπάραξε η καρδιά μου.
_Θες να ‘ρθω στο σπίτι, μάνα;τη ρωτάω.
Θέλεις; Θέλεις;
_Πώς θα ‘ρθεις;
_ Ε!...Θα υπογράψω και θα ‘ρθω…
_Ίντα θα υπογράψεις;
_Δήλωση.
_Ίντα είναι η δήλωση;
_Ότι δεν είμαι αυτό που είμαι.
_Και δεν είσαι;
_Είμαι.
_Μην υπογράψεις, κερατά. Μην υπογράψεις.
ΜΑΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΗΣ
( Ένα μικρό αφιέρωμα )
Επιμέλεια υλικού: ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΩΤΤΗ ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΥΤΣΑΥΤΙΚΗΣ
Εκδόσεις Καστανιώτη 1984
Η υπογραφή μας είμαστε εμείς.
Ανθρώπινο να μην αντέχουμε όλοι το ίδιο.
Κι ο ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ υπόγραψε δήλωση κι όμως…
Σήκωσε στις πλάτες του ένα ολόκληρο λαϊκό κίνημα,
Ένα ένοπλο λαϊκό όραμα
Και την κάνη του όπλου στον κρόταφό του…
Πώς άραγε να μετριέται το μέγεθος του πόνου;
Με τι να μετριέται το μέγεθος της συντριβής;
Ποιο να ‘ναι το μέτρο της απελπισίας όταν βάζεις την υπογραφή σου
Κάτω από ένα χαρτί που δηλώνει πως δεν είσαι αυτό που είσαι;
Αγαπητή Ρένα,
Τούτος ο «τόπος» σου ήταν μια όμορφη έκπληξη για μένα.
Βλέπεις , τώρα πια, ελάχιστοι ασχολούνται με ότι δικαιώνει
Το προσωνύμιο «ΑΝΘΡΩΠΟΣ».
Και τούτη η γραφή σου δυνατή, παραστατική, βαθιά ανθρώπινη.
Και μεταδοτική. Σαν να ακούς το τρέμουλο της φωνής,
Τη βαριά ανάσα, ακόμα ακόμα και το αντάριασμα της ψυχής
Που σβήνει κάτω απ’ το βάρος μιας υπογραφής, θανατικής καταδίκης.
Σταυρούλα, πόση χαρά μου έδωσες που σε βρήκα σ' αυτή μου τη σελίδα.
Σπάνια μου αφήνουν κάποιο σχόλιο. Δεν ξέρω γιατί. Εχω γράψει ένα βιβλίο με ποιήματα πολιτικά της εποχής μας- Τον Εμφύλιο- και τις εξορίες. Το έγραψα με πόνο ψυχής έτσι για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλαιοί.Με ευχαρίστηση θα μπορούσα να σου τα στείλω εάν είχα τη διεύθυνσή σου καθώς και τις 2 πρώτες μου συλλογές. Με φιλικά αισθήματα. Ρένα
Δημοσίευση σχολίου