Θα’ θελα με τον καινούριο χρόνο
να πω στα μικρά μου εγγονάκια
το ομορφότερο παραμύθι που δεν
ειπώθηκε ποτέ.
Θα ήθελα να του μιλήσω για ένα
κόσμο
που δεν γνώρισα ποτέ μα που πάντα
ονειρευόμουνα.
Ένα κόσμο δίκαιο…ειρηνικό…
χωρίς πολέμους κερδοσκοπικούς.
Ένα κόσμο με ίσα δικαιώματα στη
μόρφωση…
στη δουλειά…στη στέγαση.
Ένα κόσμο που δε θα ξέρει τι θα
πει πείνα
τι θα πει να είσαι άστεγος κάτω
από βροχή και χιόνι
να ψάχνεις να βρεις λίγη ζεστασιά
κάτω από μαρκίζες
αγκαλιά με το παιδί σου
πεινασμένο και να απλώνεις το χέρι
για ένα κουτί γάλα, ένα κομμάτι
ψωμί.
Ένα κόσμο χωρίς πολέμους
κερδοσκοπικούς
όπου χάνουν τη ζωή τους αθώα
παιδιά
και πνίγονται σε σαπιοκάραβα
ψάχνοντας
σε ξένα μέρη αφιλόξενα για μια
καλύτερη ζωή.
Ρ.Β.
2 σχόλια:
Αυτός ο κόσμος είναι η ουτοπία ή το άπιαστο όνειρο των μεγάλων! Τα παιδιά όσο και να ονειρεύονται, δυστυχώς το σύστημα τα «μεγαλώνει» και δεν τα αφήνει όταν μεγαλώσουν να σκέφτονται σαν παιδιά...
Αφού δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο αυτό άσε τουλάχιστο να ονειρευόμαστε!
Δημοσίευση σχολίου