Βαγγελίτσα

Δεν πήγα σε σχολειό και δεν εδιάβασα βιβλία
όσα έμαθα μου τα' μαθε στην Κατοχή η σκλαβιά
σαν έβλεπα ξένο στρατό να διαφεντεύει τα χωράφια
να μας αρπάζει από τα δόντια το ψωμί
να καίει τα σπίτια μας
να μας πετάει πιστάγκωνα δετούς στον Εβρο
και σ' ένα τέτοιο έργο φοβερό
δικοί μας να τον βοηθάνε.
***********
Δεν ήξερα γι' αυτό λέξεις γλυκές
να πω στο Δικαστήριο, να συγκινήσω.
Εγνώριζα μονάχα αυτές που ξέρουν
της αγροτιάς τα πικρά χείλη τα φρυγμένα
για τη δουλειά του χωραφιού, το πότισμα
την αλλαξοκαιριά, τον ύπνο, το προσφάγι.
Γι' αυτό και δεν κατάλαβα
τα όσα λέγονταν εκεί για μένα.
***********
Πολλές φορές με πιάσανε οι δικαστές να μην προσέχω
να μην ακούω τι έλεγαν
στα ερωτήματά τους να μην απαντώ.
***********
Ο νους μου εμένα ήταν στο χωριό μου
στο σπίτι μας, που από τη στιγμή που τ' άφησα
περσότερο σκεφτόμουνα κι αγαπούσα...
*************

Χίλια σκοτωμένα κορίτσια.
ΡΙΤΑ ΜΠΟΥΜΗ ΠΑΠΑ