Πατέρα εσύ;

Άκουσα μια φωνή

να μου χαϊδεύει τρυφερά τα αυτιά.

-Γιατί κλαις;

-Γιατί είσαι λυπημένη;

Εγώ σε ήξερα πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη.

Γύρισα να δω ποιος μου μιλά.

Κανείς!

Η φωνή γνωστή… πάρα πολύ γνωστή.

-Να εκεί μια μάνα κρατά στην αγκαλιά της

το πεθαμένο της παιδί και κλαίει.

Πέθανε μέσα στο κρύο, την πείνα και την δυστυχία.

-Και εσύ κλαις;

-Ναι κλαίω γιατί η Ελλάδα αιμορραγεί.

Χάνει τα παιδιά της. Χωρίς νέα παιδιά δεν υπάρχει αύριο.

-Σήκω επάνω. Ύψωσε την γροθιά σου! Επαναστάτησε!

Ζήτα αυτό που ανήκει σε ένα Ελεύθερο Λαό!

Και αν δεν στο δίνουν, διεκδίκησέ το.

Έτσι μόνο θα πάρει ο λαός αυτό που του ανήκει.

Αυτό που του κλέβουν! Το δίκιο του! Την Ελευθερία του!

Γύρισα κοίταξα τον ουρανό, ένα μικρό συννεφάκι

δάκρυσε μια στάλα βροχής και χάθηκε.

-Πατέρα εσύ;