Το σπουργίτη.

Ξημέρωσε.

Ηταν ακόμα μια κρύα  νύχτα.

Προσπαθείς να ζεσταθείς

κάτω από κουβέρτες…

Δεν υπάρχει περίσσευμα για θέρμανση.

Ισως ακόμα  και τη μέρα.

Σηκώνομαι.

Ανοίγω το παράθυρο.

Το βλέμμα μου αγγίζει τον ουρανό.

Συννεφιασμένος και σήμερα.

Ο ήλιος δε θα βγει να ζεστάνει

παγωμένες ανθρώπινες ψυχές.

Ένα σπουργίτη πεινασμένο

μου χτυπάει το τζάμι.

-Είμαι κι εγώ εδώ μη με ξεχνάς.

-Δεν σε ξέχασα το ξέρω πως πεινάς.

Ακόμα δεν τελείωσε της δυστυχίας ο καιρός.

Μα θα τελειώσει…δεν μπορεί…

Θα σηκωθώ ένα πρωί. Το ξέρω…

και όλα θα είναι ένα όνειρο κακό

που τέλειωσε.

Πρέπει να ανοίξω την πόρτα να ταΐσω τα σπουργίτια.

Σκέψου να ξημερώσει ένα πρωί

χωρίς αυτά και το γλυκό τραγούδι τους.

Πώς θα’ ναι πια η μίζερη ζωή μας!

Ρ.Β.