Ηρθε η ώρα!

Σούρουπο!

Πίσω από το ραγισμένο τζάμι

μετράω λιγοστούς διαβάτες.

Με σκυμμένο το κεφάλι

γυρίζουν κουρασμένοι στο φτωχικό τους.

Λες και ο χρόνος σταμάτησε.

Η εικόνα πάγωσε…

Μια εικόνα δίχως αύριο…δίχως ελπίδα…

Τα παιδιά περιμένουν πίσω από κλειστές πόρτες.

Ούτε χαραμάδα δεν έμεινε ανοιχτή.

Πώς να γυρίσει στο σπίτι με άδεια χέρια.

Δεν υπάρχει αύριο για τούτη την πατρίδα.

Κοιτάζω με δέος μια απολιθωμένη κοινωνία.

Πρέπει να σπάσω το ραγισμένο τζάμι.

Να σηκώσω εκείνη τη σημαία

ξεχασμένη και ασιδέρωτη στο μπαλκόνι.

Να κατέβω στους έρημους δρόμους φωνάζοντας.

Ήρθε η ώρα!