Στους δρόμους της Νέας Φιλαδέλφειας.

Εχω ανάγκη να βγω…
Να περπατήσω τους δρόμους που μεγάλωσα
που έπαιξα…που πήγα σχολείο…
Να συναντήσω φίλους παλιούς
δεν ξέρω αν τους αναγνωρίσω.
Τα χρόνια κύλησαν και αλλάξαμε τόσο πολύ!

Θέλω να βγω και φοβάμαι…φοβάμαι πολύ!
Τόση φτώχια…τόση δυστυχία!
Ζωντανές ψυχές να ψάχνουν στα σκουπίδια
για ένα κομμάτι ψωμί…για κάποια ληγμένα τρόφιμα…
Οι δρόμοι γεμάτοι ζητιάνους.
Σήμερα βρέχει και εκεί κάτω
από μια ετοιμόρροπη μαρκίζα κοιμάται ένας άστεγος.
Ο κόσμος περνά αδιάφορος ή καλύτερα ακόμα
γυρνάει το κεφάλι…Γιατί να χαλάσει τη βόλτα του;

Παλιά μαγαζιά με κατεβασμένα ρολά
μας θυμίζουν την κακή οικονομική κατάσταση.
Μαγαζιά φίλων…δεν ήμαστε απλοί πελάτες
ήμαστε φίλοι και πονάμε…πονάμε πολύ.

Το Δημοτικό Σχολείο που πήγαινα
εγκαταλελειμμένο…τζάμια σπασμένα…
γεμάτο σκουπίδια και απορρίμματα η αυλή του!
Ένα Ιστορικό Σχολείο.
Δωρεά της οικογένειας Σπαθάρη το 1927.
Σπουδαία προσφορά τα χρόνια εκείνα.
Η πινακίδα υπάρχει ακόμα…
αλλά το Σχολείο εγκαταλείφθηκε στη φθορά του χρόνου!

Κρίμα στην ανάπτυξη…
Για ποια ανάπτυξη μιλάνε;
Οι δρόμοι βρώμικοι…γεμάτοι απορρίμματα…
Δένδρα εγκαταλελειμμένα στο έλεος της φύσης.

Δεν θα βγω…θα μείνω σπίτι με τις αναμνήσεις
κάποιων άλλων χρόνων που έφυγαν ανεπιστρεπτί!

Ρ.Β.