Πες μου πώς;

Τι να τραγουδήσω…
όταν το βλέμμα σέρνεται
σε ματωμένα πεζοδρόμια
σε πονεμένες ψυχές
χωρίς αύριο…χωρίς μια σταγόνα ελπίδας.

Τι να περιμένω από μια ματωμένη Πατρίδα
μια Πατρίδα ταπεινωμένη από ανάξιους πολιτικούς
που έσυραν ένα λαό στην εξαθλίωση…στην ανεργία…
Εσβησαν με μία μονοκονδυλιά τα όνειρα των νέων
χωρίς ντροπή…χωρίς συνείδηση …χωρίς ίχνος συγνώμης.

Εσυραν ηλικιωμένους στην φτώχια… στη δυστυχία…
στην απόγνωση…στην αβεβαιότητα…
Πώς να ξαναζωντανέψεις πεθαμένα όνειρα
όταν έχει χαθεί και η τελευταία αχτίνα του ήλιου;
Πώς να περιμένεις το ξημέρωμα
όταν όλα γύρω σου είναι μαύρα;
Πες μου πώς;

Ρ.Β.