Συγνώμη!

Συγνώμη!

Εσένα ονειρεύτηκα Παιδί μου.

Δεν θυμάμαι αν ήσουνα λευκός, μελαψός ή κίτρινος.

Εκείνο που θυμάμαι ήταν το βλέμμα σου.

Με κοίταζες και με ρωτούσες.

Γιατί;

Κι εγώ σε κοίταζα και δεν σου απαντούσα.

Είχα το βλέμμα καρφωμένο στη γη

και ντρεπόμουνα…ναι ντρεπόμουνα πολύ

γιατί δεν έκανα τίποτε για να σε προστατεύσω.

Δεν έκανα τίποτε για να σου χτίσω μια ζωή

και ένα αύριο γεμάτα όνειρα.

Τι έκανα; Περίμενα άπραχτη μήπως και πέσει

το μάννα εξ ουρανού για να στο δώσω.

Δεν βγήκα σους δρόμους να φωνάξω…να διαμαρτυρηθώ…

να παλέψω… έστω με κίνδυνο να χάσω τη ζωή μου

ακόμα και την Ελευθερία μου.

Περίμενα τις εκλογές για να αλλάξω

τον σάπιο τούτο κόσμο που σου παρέδωσα!

Δεν θα σου ζητήσω Συγνώμη…Είναι πολύ λίγο

να θέλεις να διορθώσεις τόσα λάθη με μία μόνο λέξη.

Ένα μόνο σου λέω. Πάλεψε εσύ για να μη παραδώσεις

αυτό που σου έδωσε η δική μου γενιά!

 

 

Ρ.Β.

Εφιάλτες!

Πόσο λυπάμαι!

Τα όνειρα έγιναν εφιάλτες!

Χάθηκαν τα όμορφα όνειρα

που σε έκαναν να λες ποτέ να μη ξυπνήσεις!

Χάθηκαν οι λέξεις

για να κεντήσεις ποιήματα.

Τι να ονειρευτείς;

Ξυπνάς τρομαγμένος μπροστά σε εικόνες

πεινασμένων παιδιών.

Δεν ξέρεις τι θα φέρει το αύριο.

Καθημερινές οι απειλές των εταίρων μας.

Η Πατρίδα οδηγείται στην καταστροφή.

Τι να ονειρευτείς;

Μπροστά σε τόσες αυτοκτονίες, σε τόση βία!

Κάτω από την απειλή της ακραίας φτώχιας, της πείνας

και της έξωσης από τη φτωχική σου στέγη!

Που μας οδηγείτε επιτέλους;

Ποιες οι προθέσεις σας για τούτον εδώ τον τόπο;

Με τις κακές επιλογές σας, με τη καταλήστευση των ταμείων

οδηγείτε τη ζωή μας στην καταστροφή και στην απόγνωση.

Ρ.Β.

Ο φάκελος!

Άνοιξα

εκείνο το παλιό σεντούκι

όπου είχα φυλάξει με σεβασμό

το πηλίκιο, τη ματωμένη χλαίνη σου

και τα παράσημά σου Πατέρα!

Πέντε ολόκληρους μήνες

μεταξύ ζωής και θανάτου.

Δύσκολα τα πρώτα βήματα

όταν βγήκες νικητής από το βαρύ τραυματισμό σου

στην Μικρά Ασία.

Το μόνο που δεν μπόρεσα να βρω

ήταν εκείνο το Φάκελο Κοινωνικών Φρονημάτων

που  συνόδευσε εσένα και την οικογένειά σου

τα μεταπολεμικά χρόνια!

Πατρίδα!

Οι πρώτες σταγόνες της βροχής.

Σε λίγο θα ξεσπάσει καταιγίδα.

Λατρεύω τη βροχή!

Ξεπλένει τη βρομιά των καιρών μας!

Τα ποτάμια ξεχείλισαν αλλά δεν παρέσυραν

τις ακαθαρσίες που γέμισαν κάθε γωνιά της Πατρίδας.

Τα θύματα της Πολιτικής ασυνειδησίας

ψάχνουν να βρουν κάποια γωνιά

να κρύψουν τα λιγοστά υπάρχοντά τους

μια κουβέρτα, ένα ρούχο, ένα ζευγάρι τρύπια παπούτσια.

Αγκαλιά με το μόνο πιστό σύντροφό τους, το σκύλο τους

θα περάσουν τη βροχερή κρύα νύχτα

κάτω από μια σκουριασμένη μαρκίζα!

Η Πατρίδα χάνεται καθημερινά κάτω από λασπόνερα.

Αυτός ο τόπος δεν θα ξεβρομίσει ποτέ

αν δεν υπάρξει δικαιοσύνη, τιμωρία για τους ιθύνοντες. 

Ρ.Β.