26.1.14



Βρέχει…Κάνει κρύο σήμερα.
Ο νους μου τριγυρνά σε σκοτεινά σοκάκια
όπου τυλιγμένες ψυχές
σε βρώμικες κουβέρτες
ψάχνουν να βρουν πεζοδρόμια στεγνά
να ξαποστάσουν για λίγο το κορμί τους.
Να ξεχάσουν την πείνα και τη παγωνιά
που βασανίζουν τη ψυχή τους.

Κι αυτοί πανηγυρίζουνε για το πλαστό πλεόνασμα
χωρίς να ρίχνουν μια ματιά πού μας οδήγησαν
με την αλαζονεία  και την πολιτική τους.
Μια μόνο λέξη σας ταιριάζει «Ντροπή σας»!

Ρ.Β.

6.1.14

Πες μου πώς;


Τι να τραγουδήσω…
όταν το βλέμμα σέρνεται
σε ματωμένα πεζοδρόμια
σε πονεμένες ψυχές
χωρίς αύριο…χωρίς μια σταγόνα ελπίδας.

Τι να περιμένω από μια ματωμένη Πατρίδα
μια Πατρίδα ταπεινωμένη από ανάξιους πολιτικούς
που έσυραν ένα λαό στην εξαθλίωση…στην ανεργία…
Εσβησαν με μία μονοκονδυλιά τα όνειρα των νέων
χωρίς ντροπή…χωρίς συνείδηση …χωρίς ίχνος συγνώμης.

Εσυραν ηλικιωμένους στην φτώχια… στη δυστυχία…
στην απόγνωση…στην αβεβαιότητα…
Πώς να ξαναζωντανέψεις πεθαμένα όνειρα
όταν έχει χαθεί και η τελευταία αχτίνα του ήλιου;
Πώς να περιμένεις το ξημέρωμα
όταν όλα γύρω σου είναι μαύρα;
Πες μου πώς;

Ρ.Β.