Λυκοσυμμαχία.

Η χώρα αλυσοδέθηκε
στο άρμα της λυκοσυμμαχία.
Τα μαγαζιά κατέβασαν ρολά
αφήνοντας χιλιάδες εργαζόμενους
στην ανεργία, στην απόγνωση.

Πολίτες με το κεφάλι κατεβασμένο
ψάχνουν να βρουν κάποιο φως
στο βάθος του τούνελ.
Η ανέχεια θυμίζει κάποιες άλλες εποχές.

Ο χειμώνας άρχισε να δείχνει τα δόντια του
κι ο κόσμος αδυνατεί να βρει τρόπο να ζεσταθεί.
Αυτά που το κράτος του άρπαξε μέσα από τη τσέπη
δεν φτάνουν ούτε για τα καθημερινά.

Αλήθεια αυτοί που ψήφισαν τα μέτρα
δεν καταλαβαίνουν ότι οδηγούν ψυχές
στη φτώχεια, στην εξαθλίωση και στην καταστροφή;
Η μεσαία τάξη εξαθλιώνεται
και όμως ήταν αυτή που έδινε ζωή στην οικονομία.

Ρένα Βασιλά  ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΙΙ

''Νεκροὺς μᾶς φοβοῦνται πιὸ πολύ''. Του Τάσου Λειβαδίτη

Thu, 01/11/2012 - 10:01 — Mediasoup

Ναὶ ἀγαπημένη μου,
ἐμεῖς γι᾿ αὐτὰ τὰ λίγα κι ἁπλὰ πράγματα πολεμᾶμε
γιὰ νὰ μποροῦμε νά ῾χουμε μία πόρτα,
ἕν᾿ ἄστρο,  ἕνα σκαμνὶ
ἕνα χαρούμενο δρόμο τὸ πρωὶ
ἕνα ἤρεμο ὄνειρο τὸ βράδι.
Γιὰ νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα ποὺ νὰ μὴ μᾶς τὸν λερώνουν
ἕνα τραγούδι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τραγουδᾶμε.

Ὅμως αὐτοὶ σπᾶνε τὶς πόρτες μας
πατᾶνε πάνω στὸν ἔρωτά μας.
Πρὶν ποῦμε τὸ τραγούδι μας
μᾶς σκοτώνουν.

Μᾶς φοβοῦνται καὶ μᾶς σκοτώνουν.
Φοβοῦνται τὸν οὐρανὸ ποὺ κοιτάζουμε
φοβοῦνται τὸ πεζούλι ποὺ ἀκουμπᾶμε
φοβοῦνται τὸ ἀδράχτι τῆς μητέρας μας
καὶ τὸ ἀλφαβητάρι τοῦ παιδιοῦ μας
φοβοῦνται τὰ χέρια σου
ποὺ ξέρουν νὰ ἀγγαλιάζουν τόσο τρυφερὰ
καὶ νὰ μοχτοῦν τόσο ἀντρίκια,
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ λέμε οἱ δυό μας
μὲ φωνὴ χαμηλωμένη
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ θὰ λέμε αὔριο ὅλοι μαζὶ
μᾶς φοβοῦνται, ἀγάπη μου, καὶ ὅταν μᾶς σκοτώνουν
νεκροὺς μᾶς φοβοῦνται πιὸ πολύ.

Τάσος Λειβαδίτης

Εδώ Πολυτεχνείο


Μια φωνή νεανική
ακούγεται μέσα στη νύχτα.
«Εδώ Πολυτεχνείο…Εδώ Πολυτεχνείο…»
Η αρχή του τέλους μιας σκοτεινής
μιας τυραννικής επταετίας.
Βύθισε στον πόνο, στο σκοτάδι
ένα ολόκληρο λαό.

Εδώ Πολυτεχνείο…Εδώ Πολυτεχνείο…
Ο κόσμος ξεθαρρεύει
βγαίνει στο δρόμο, στηρίζει τα νιάτα
τον αγώνα για Ελευθερία.

Νέοι ανεμίζουν τη γαλανόλευκη
τραγουδώντας τον Εθνικό Ύμνο
σκαρφαλωμένοι στη σιδερένια πόρτα της σχολής.
Ο λαός με δάκρυα στα μάτια γίνεται ένα μαζί τους
 με τη γροθιά υψωμένη βροντοφωνά.
Κάτω ο φασισμός…Ελευθερία…Δημοκρατία!

Ξάφνου τα τανκς κάνουν την εμφάνισή τους
σταματούν απειλητικά στην πύλη
το κανόνι σημαδεύει τα νιάτα.
Όχι δεν είναι δυνατόν...Δε θα κτυπήσουν...
«Είμαστε αδέλφια…Είμαστε αδέλφια…»

Το τανκ προχωρεί, οι ερπύστριες τρίζουν απειλητικά
η σιδερένια πύλη υποχωρεί
τα πρώτα νεανικά κορμιά πέφτουν.
Η σημαία βάφτηκε κόκκινη.

Είναι η αρχή του τέλους!
 
Ρ.Β.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

του Τάσου Λειβαδίτη

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ' τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου θα ' ναι μια πετριά
στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου θα 'ναι
για να γκρεμίζει την αδικία.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,
ούτε στιγμή να ξεχαστείς.
Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
Μια στιγμή αν ξεχαστείς,
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται
στη δίνη του πολέμου,
έτσι και σταματήσεις
για μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα
θα γίνουν στάχτη απ' τις φωτιές.
Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις
για να ζήσουν οι άλλοι.
Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι
ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι
μπρος στα ντουφέκια!