30.1.12

Αφού…..

Αφού μας πήρατε
κόπους τόσων χρόνων.
Αφού πετάξατε στο δρόμο
χωρίς ντροπή ανθρώπινες ψυχές.
Αφού οδηγήσατε τον τόπο
στην πείνα τη δυστυχία και την εξαθλίωση
κόβοντας συντάξεις και μισθούς.
Αφού καταστρέψατε
Παιδεία και Υγεία.
Αφού καταστρέψατε
Σχολεία και Νοσοκομεία.
Παζαρεύετε τώρα
την Κυριαρχία και την Περηφάνια των Ελλήνων.
Αναρωτιέμαι χάθηκε το Ελληνικό Φιλότιμο;
Ο κόσμος βουβάθηκε από πόνο και ελλείψεις;

ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΙΙ




23.1.12

Ντρέπομαι

Ντρέπομαι…
Γιατί έξω έχει παγωνιά
κι εγώ στο σπίτι έχω ζεστασιά.
Ντρέπομαι…
Γιατί έχω ένα πιάτο στο τραπέζι.
Ντρέπομαι…
Όταν έξω έχει παγωνιά και υπάρχουν
άνθρωποι μονάχοι, άστεγοι χαμένοι
κάτω από χαρτόκουτα ζητώντας λίγη ζεστασιά.
Ντρέπομαι…
Όταν άνθρωποι εξαθλιωμένοι περιμένουν
σε συσσίτια για ένα πιάτο φαΐ.
Ντρέπομαι…
Όταν τα βράδια συναντώ
ανθρώπινες ψυχές να ψάχνουν στα σκουπίδια
για μια ληγμένη κονσέρβα, για ένα ληγμένο τυρί,
για κάποιο ξεροκόμματο.
Ντρέπομαι…
Να βλέπω την άλλοτε ήσυχη πόλη μας
να ζει μέσα στον τρόμο, να βλέπω κοριτσόπουλα
να πουλούν το κορμί τους στις σκοτεινές γωνιές
για μερικά ευρώ.
Αναρωτιέμαι…
Αυτοί δεν ντρέπονται καθόλου που οδήγησαν
τον τόπο στη φτώχια και στη δυστυχία;


ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΙΙ

Ρένα Βασιλά.



19.1.12

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

(1922-1988)

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος


Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ' τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου θα ' ναι μια πετριά
στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου θα 'ναι
για να γκρεμίζει την αδικία.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,
ούτε στιγμή να ξεχαστείς.
Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
Μια στιγμή αν ξεχαστείς,
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται
στη δίνη του πολέμου,
έτσι και σταματήσεις
για μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα
θα γίνουν στάχτη απ' τις φωτιές.
Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις
για να ζήσουν οι άλλοι.
Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι
ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι
μπρος στα ντουφέκια!

16.1.12

  • Αντικρίζω πρόσωπα
    ραγισμένα από την παγωνιά

    Μάτια άδεια
    κλεισμένα σε γυάλινες υποσχέσεις
    ...
    Ελπίδες σκεπασμένες
    με χαρτόκουτα σε δρόμους υγρούς
    που ξεψυχούν στης νύχτας
    το πέρασμα.

    Πιο δίπλα εσύ
    μ’ ένα σατέν σακάκι στους ώμους
    κι αδιάφορο βλέμμα
    να σαρκάζεις την τύχη σου,
    κι εκείνη να σε κοιτά κρυμμένη
    πίσω από ένα τοίχο λευκό.

    Αγοράζεις μισοτιμής τον Έρωτα
    και φτύνεις υπολείμματα ανθρωπιάς
    σε ξυρισμένα κεφάλια.

    Κι αυτός ο χειμώνας
    αφήνει πόρνες στην πόρτα σου
    κι ένα φεγγάρι μαύρο.

    Κι η τύχη σου παραφυλά
    πίσω απ’ τον τοίχο τον λευκό
    σ’ εκείνη τη γωνία,

    Αριστοτέλους και Ηπείρου..

    Μ.Ν.






8.1.12

Αθήνα 2012. 2ο

Τα ψεύτικα εορταστικά φώτα χαμήλωσαν.
Η πόλη ξαναντύθηκε τη θλιβερή της όψη.
Οι διαβάτες βιαστικοί με το κεφάλι κατεβασμένο
με σβησμένο από καιρό το χαμόγελο στα χείλη
τρέχουν για το πενιχρό μεροκάματο.
************
Πεζοδρόμια απροσπέλαστα από την πραμάτεια
παράνομων αλλοδαπών μικροπωλητών.
Μαγαζιά με κατεβασμένα ρολά
δίνουν στην πόλη μια πένθιμη νότα νεκρής πολιτείας.
************
Ενοικιάζεται...Ενοικιάζεται...Ενοικιάζεται...
Τα λιγοστά ακόμα ανοιχτά μαγαζιά άδεια.
Η πόλη νεκρώνει μέρα τη μέρα.
Η πόλη που χθες έσφυζε από ζωή
Νέκρωσε...Μια πόλη χωρίς αύριο.
Δεν ρωτώ γιατί. Το ξέρω...Ο λαός το ξέρει...
Ετσι ήθελαν οι "Φίλοι Σύμμαχοί μας".

ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΙΙ

Ρ.Β.

4.1.12

Αθήνα 2012 1ο


Η νύχτα έριξε από νωρίς
το μαύρο πέπλο της πάνω από την πόλη.
Το κρύο τσουχτερό όμως νιώθω την ανάγκη
να βγω να περπατήσω…ν’ αναπνεύσω…
κι ας κάνει κρύο. Η μοναξιά δεν αντέχεται.

Ανοίγω την πόρτα…και προχωρώ
στους έρημους δρόμους της πόλης.
Μια βαθιά ανάσα διώχνει το βάρος
που πλακώνει την ψυχή μου.

Ερημιά!!! Κάποιοι αλλόκοτοι τύποι
με κοιτάζουν με περιέργεια.
Προσπαθώ να διώξω το φόβο.
Τι στο καλό, δεν θα ζούμε διαρκώς φοβισμένοι
και κλεισμένοι στα σπίτια μας.

Περπατώ…και ξαφνικά βλέπω ένα χαρτοκιβώτιο
να κινείται. Πλησιάζω και έκπληκτη αντικρίζω
ένα κάπως ηλικιωμένο άντρα τυλιγμένο
με μια βρώμικη κουβέρτα κάτω από το χαρτόνι
να προσπαθεί να ζεσταθεί.

Δεν είναι ο μόνος…λίγο πιο κει δύο γυναίκες
αγκαλιασμένες κάτω από κουβέρτες ζητούν
λίγη ζεστασιά…Δεν ξέρω τι να κάνω.
Το βάρος στο στήθος μου με ξανατυλίγει ασφυκτικά.
Δεν το αντέχω…Θα γυρίσω…
Όταν ένα παλικάρι με πλησιάζει με το χέρι απλωμένο
-Μαμά φαΐ …Πεινάει…Μαμά…

Βάζω το χέρι στην τσέπη αλλά δεν έχω δραχμή.
Τον κοιτάζω με δάκρυα στα μάτια και τρέχοντας
γυρίζω σπίτι, σβήνω τα φώτα…και ψάχνω να βρω
τη λησμονιά στο πιο σκοτεινό δωμάτιο
του μοναχικού σπιτιού μου.
Θεέ μου Γιατί!!!

ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΙΙ

Ρένα Βασιλά